Het duurzame luchtkasteel
In 2002 sloeg het begrip ‘cradle to cradle‘ in als een bom. Het radicale concept voor een wereld zonder afval vertaalde zich in hoopvol stemmende initiatieven. Maar nu? ‘Misschien was de term ‘revolutie’ achteraf wat te ambitieus.’
Misschien dat de mensen destijds ook niet meteen in de gaten hadden dat de Industriële Revolutie was begonnen. Dat er al een tijdje stoomtreinen reden en rook kwam uit de fabriekspijpen, voordat ze het verband zagen. Misschien moet je niet te dicht met je neus op revoluties zitten, moet de geschiedenis eerst voor de nodige afstand hebben gezorgd, voordat je ze herkent.
In de toekomst zeggen ze misschien dat cradle to cradle, de tweede Industriële Revolutie, begon in 2002. In dat jaar schreven een Duitse chemicus en een Amerikaanse architect het boek Cradle to Cradle – Remaking the Way We Make Things. In de vorige Industriële Revolutie zijn er dingen misgegaan, schreven ze. We hadden de wereld uitgeput en bedekt met een niet meer te verwerken berg afval. Dat ging veranderen, doordat we alles wat we maakten en gebruikten opnieuw gingen ontwerpen.
In de nieuwe wereld die Michael Braungart en William McDonough beschreven, bestond geen afval meer. Afval was voedsel geworden voor de natuur, voor nieuw leven. Hulpbronnen werden niet langer uitgeput, maar kwamen terecht in een eeuwigdurende kringloop, energie kwam van de zon en de wind. Fabrieken werden natuurparken, waar vogels floten en kinderen speelden. Niet langer zou de mens de wereld vertrappen met zijn footprint, hij liet geen sporen meer na. Hij zou lopen op lucht. Zweven.
Het was, in al zijn eenvoud, een ideale wereld die Braungart en McDonough beschreven, een aards paradijs van ‘eco-effectiviteit’.
