De wereld van Chanel
Met een lengte van 103 minuten duurt The Tourist ongeveer 101 minuten te lang. Daarrmee is overigens niet gezegd dat deze film geen kwaliteiten zou hebben. Met het geschoten materiaal zouden moeiteloos een dozijn reclamespotjes kunnen worden gevuld waarin, ik noem maar wat, likeur, parfums, horloges, bonbons of lingerie worden aangeprezen. Het soort producten dat zich graag een aura van zwoele distinctie aanmeet.
Ach, u kent de commercials wel. Die van Chanel spant de kroon. Nicole Kidman, blosjes op de wangen, ontvlucht een leger paparazzi om zich op het dak van een wolkenkrabber in de armen van een smachtende Adonis te storten. Schaamteloze überkitsch. Of een meesterwerk. Of allebei. Het knappe van dat filmpje is dat het apelleert aan een breed scala aan onuitgesproken verlangens. Want het is prettig toeven in de wereld van Chanel. “I don’t care about tomorrow,” horen we Kidman verzuchten. Waarom zou ze ook? De nacht is vol belofte en de wereld ligt aan haar voeten.
The Tourist bedient zich van hetzelfde idioom. We bladeren als het ware door een glossy tijdschrift en zien de advertenties in volle gloed tot leven komen. We volgen de lotgevallen van Angelina Jolie. Haar dag begint met koffie op een Parijs terras. De lunch wordt genoten in aanwezigheid van een mysterieuze vreemdeling (Johnny Depp) in de luxe coupé van een trein op weg naar Italië. Nadat ze haar intrek genomen heeft in een Venetiaans hotel, krijgt de camera vele minuten de tijd om rond te dwalen door de weelderig ingerichte vertrekken. Als het begint te donkeren, trekt Jolie haar avondjurk tevoorschijn waarna zij zich per gondel naar een palazzo laat varen waar een groots bal wordt gehouden. En verrek… daar hebben we die mysterieuze vreemdeling ook weer! Staat ‘m goed, zo’n smoking.
Het droomt lekker weg. Met een kaartje voor deze film stapt u vanuit de miezerige Hollandse winter een universum binnen waar de avondjurken teder worden beroerd door een mild zomerbriesje. Deze film oogt als een parfumcommercial die is opgerekt tot 103 minuten. De uit klatergoud opgetrokken decors zijn belangrijker dan het verhaaltje. Dat draait om een gewiekste oplichter die een stel Russische maffiosi een enorm kapitaal afhandig heeft gemaakt. En Russen – zo hebben we uit andere films geleerd – vinden dat niet fijn. Met een beetje goede wil zou je The Tourist een thriller kunnen noemen. Maar dan wel een van de meest oubollige en zouteloze soort. Dat Jolie zich een film lang tot schrijden beperkt, is glamourgewijs begrijpelijk, maar doet het tempo geen goed. En Depps perso-nage is een soort Swiebertje die ‘malle fratsen’ uithaalt en – hemeltjelief! – een Italiaanse ober in het water laat vallen. Dat acteurs van de statuur van Jolie en met name Depp ver onder de maat presteren, is jammer. Maar mijn teleur-stelling geldt vooral regisseur Florian Henckel von Donnersmarck. Hoe is het mogelijk dat iemand die in 2006 nog een ontroerend meesterwerk afleverde met Das Leben der Anderen vijf jaar na dato met zo’n zeperd voor de dag komt?
The Tourist. Regie: Florian Henckel von Donnersmarck. Vanaf 20 januari in de bioscoop.
