Het ontstoken ego van Kanye West

Kanye West zal de geschiedenis ingaan als een legende. De rapper is de nieuwe Jim Morrison, de nieuwe Kurt Cobain. Hij heeft goddelijke trekjes en als de Bijbel anno 2011 nog een keer geschreven zou worden, dan zou hij er zeker in staan. West is een van de belangrijkste mensen uit de hedendaagse popcultuur, een van de weinige mensen met een mening. De oude Bijbel telde tientallen personages, dus waarom zou West níet in die moderne versie staan? Hiphop is tot op zekere hoogte een religie en rappers vervullen de rol van predikers. De muziek heeft de heilige schrift vervangen. Hiphop lijkt dan ook in zekere mate op de kerk: je gaat naar een concert, je kleedt je mooi aan, je steekt je armen in de lucht, je zingt liederen en je levert ook een financiële bijdrage: de kerk ten voeten uit.
Een mooie, zij het ietwat overdreven analyse van het fenomeen hiphop en haar boegbeeld Kanye West, denk je bij het lezen van bovenstaande lofzang. Hier is een criticus of musicoloog aan het woord die de hiphop van Kanye West hoog heeft zitten. Ere wie ere toekomt. Maar – zoals zo vaak in het leven van de gelauwerde rapper – is niets wat het lijkt. Aan het opstellen van de lovende woorden kwam maar één deskundige te pas, namelijk Kanye West zelf. Transponeer de tekst van de derde naar de eerste persoon enkelvoud en je krijgt exact wat de rapper in een minutenlange monoloog over zichzelf heeft gezegd in een gefilmd radio-interview. En dan worden dezelfde woorden ineens een beetje potsierlijk, ja zelfs gênant. Hoe serieus moet je iemand nog nemen die zichzelf tot de nieuwe Morrison of Cobain kroont? Wests geloof in zichzelf is wat dat betreft als dat van een vijfjarige jongen die voortdurend ‘kijk eens mama!’ roept, en vervolgens een salto in de achtertuin maakt. En hoewel dat kunstje misschien niet eens zo geweldig is, zal toch iedereen voor hem klappen. Een denigrerende conclusie? Nee. Wederom gewoon zijn eigen woorden. Want soms kan Kanye ook bescheiden zijn.
Kanye West is een vat vol tegenstrijdigheden. ‘I’d rather be hated for what I am, than loved for what I am not’ luidt zijn devies. Die lijfspreuk wordt de laatste paar jaar door de rapper op een pijnlijke, vaak genante manier nageleefd. Wanneer een volwassen vent van 33 zich regelmatig gedraagt als een vijfjarig jongetje dat zijn zin niet krijgt, dan spoort er iets niet. Het succes is hem namelijk behoorlijk naar het hoofd gestegen. In 2006, nadat tijdens de MTV Europe Music Awards bekend werd gemaakt dat Justice vs. Simian de Best Video Award hadden gewonnen, beklom West het podium om te laten weten dat niet zíj, maar híj die prijs had moeten winnen. Datzelfde jaar had hij op de vooravond van de uitreiking van de Grammy’s te kennen gegeven dat hij het er moeilijk mee zou hebben als zijn album Late Orchestration niet tot Album of the Year zou worden uitgeroepen.

Lees het gehele artikel in de HP/De Tijd van deze week.