Spring naar de content

Marion Bloem

Elke week één artikel uit HP/De Tijd in zijn geheel op de website. Deze week Marion Bloem (1952) uit onze rubriek Als ik eerlijk ben. Marion is psycholoog, kunstenares en schrijfster. Haar laatste boek, Meer dan mannelijk, gaat over liefde, lust en onbevredigend verlangen vanuit het perspectief van een man. Ze is veertig jaar samen met haar man, hoogleraar Ivan Wolffers.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

‘De balans tussen liefde en lust en wat er met liefde gebeurt als de seksualiteit verdwijnt, dáár wilde ik het over hebben. Het is eigenlijk het boek dat ik er nu zelf over zou willen lezen. Ik geloof in eerlijkheid, hoe moeilijk dat ook is. Ik denk dat mannen over het algemeen veel makkelijker kunnen denken dat het geen kwaad kan als. Oké, je woont in Amsterdam en je moet af en toe naar Londen, en daar heb je iets met een ander persoon, en ach: als ik thuis ben, doe ik niks – dan is het toch niet zo erg? Maar een vrouw rúikt overspel! Daar valt geen zeep tegen te gebruiken. Ze ruikt het, maar ze móet hem wel geloven om verder te kunnen, dus gaat ze twijfelen aan haar zintuiglijke waarneming, en dat… dat is gemeen. Een ‘ander’ doet iets met je onderbewustzijn. Wist je dat mannen meer zaadcellen aanmaken als hun vrouw vreemdgaat? Daar is onderzoek naar gedaan.

Maar hoe moet het dan? Het is moeilijk er over te praten. Ik ben een kind van de jaren zestig. Nee, helemaal niet van de vrije liefde en zo. Ze stonden indertijd in de rij om ons in een commune te krijgen, maar dan moest je het wel leuk vinden als er iemand die je niet kende bij je onder de douche kwam staan. Dat was helemaal niets voor mij. Wat wij wel zeiden was ‘die gelofte van trouw kunnen we zelf wel invullen; we willen samen oud worden, maar we zullen risico’s niet uit de weg gaan en we zullen daar eerlijk over zijn’.

Ja, en dan merk je dat je wel jaloers bent en dat als je het dan eerlijk vertelt, je de ander vreselijk pijn doet. En dan sta je voor de vraag of je daarmee kunt leven, met de pijn die je de ander doet en met de pijn die je zelf zal ervaren als het jou overkomt. En zo ontdek je wat jouw relatie hebben kan, en zo leer je over het leven en over de liefde en over de grenzen daarvan. Ik leerde dat je bijvoorbeeld wel van meerdere mensen tegelijk kunt houden, maar niet met twee mensen een duurzame intieme relatie kunt hebben. Dat gaat gewoon niet. Daar heb je te weinig tijd voor. Het gaat altijd ten koste van minstens één van de twee. Je leert ook over die ongelooflijke aantrekkingskracht van die ene persoon die je niet kunt krijgen, dat verlangen naar degene die niet bij je is. Dat snakken naar een ander persoon, dat sommige mensen eenmaal in hun leven beleven en waar ze altijd naar op zoek blijven. Dat obsessionele smachten is zo’n ontzettend lekker gevoel, maar ook een marteling, een non-stop marteling.

Maar je leert ook over de grenzen tussen lust en zuivere liefde. Je leert wat er gebeurt als de grote mannelijke drijfveer – testosteron – verdwijnt en een man die behoefte om te winnen, om belangrijk te zijn – die extravertie, besluitvaardigheid en seksuele behoefte – verliest. En je leert in hoeverre je nog meetelt. Voor vrouwen gaat het vaak niet eens om seks. Ze willen alleen weten dat ze die man nog kunnen hebben. En als je niet zo aantrekkelijk geboren bent, leg je je er – als dat verdwijnt – al eerder bij neer. Voor mooie vrouwen, vrouwen die – hoe zeggen ze dat in Amerika? – een ten zijn; voor hen is dat veel moeilijker te accepteren. Dat hoort allemaal bij het leven en ja, dat doet soms pijn. Als je schrijfster bent, kun je er gelukkig nog een boek van maken.”

Onderwerpen