Spring naar de content

Lichtvoetig

Wat er veranderd is aan Amos Lee sinds hij in 2005 zijn titelloze debuut uitbracht? Niet veel. De stem van de singer-songwriter is wat gezakt, maar the song remains the same – en dat is een beetje de makke van zijn vierde album Mission Bell. De carrière van Amos Lee werd op de rails gezet door Lee Alexander, de bassist van the Queen of Smooth Norah Jones, die net als Lee onder contract staat bij Blue Note en daarom – geheel ten onrechte, overigens – te boek staat als een jazzartiest. De zanger/gitarist verkent het gebied tussen folk en soul en doet dit tekstueel gezien door vaak gewoon te beschrijven wat hij om zich heen ziet. ‘Zouden de mensen achter die ramen ook relaties hebben?’ vraag hij zich af. Nee, van de levensvragen die Lee in zijn liedjes ter sprake brengt, zouden Kant, Hegel en Kierkegaard niet wakker liggen. Amos Lee moet het voornamelijk hebben van zijn lekkere stem, vooral wanneer zijn falset hoog boven de begeleidingsband uit wiekt. En als dan ook Willie Nelson en Lucinda Williams de studio binnen wandelen, dan vergeet je toch weer even dat er belangrijker dingen op de wereld zijn.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie