Duivels

In de race om de titel ‘hype van het jaar 2011’ voelt James Blake ongetwijfeld de hete adem van Anna Calvi in zijn nek, wat, als de foto’s van de Londense gitariste niet al te zeer zijn geretoucheerd, een stimulerende ervaring moet zijn. Door haar ‘the biggest thing since Patty Smith’ te noemen, zadelde haar officieuze mentor Brian Eno haar op met een erg zware last: Smith is immers – naast Joni Mitchell – de grootste muzikale dichteres uit de popgeschiedenis. Maar luisterend naar Calvi’s titelloze debuut begrijpen we wat hij bedoelt: ook de Brits-Italiaanse schroomt niet om de wereld een kijkje te gunnen in de duisterste krochten van haar ziel, plaatsen waar de duivel nooit echt ver weg is. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze eind vorig jaar de debuutsingle Jezebel uitbracht en dat de personificatie van het kwaad ook op Anna Calvi een eigen track kreeg. In dat nummer, The Devil, profileert ze zich eveneens als een indrukwekkende guitar slinger. Want niet alleen haar diepe, galmende stem is herkenbaar uit duizenden, ook haar echoënde Fender Telecaster is nu al haar trademarkgeluid. Calvi’s solo’s klinken als gepolijst staaldraad en haar arpeggio’s kletteren als een waterval van noten over de luisteraar heen. Die gitaarklanken vormen tezamen met de bonkende pauken en het klaaglijk zingende harmonium een volstrekt origineel geluid. En die kwaliteit maakt, hoe verschillend hun stijlen ook mogen zijn, Anna Calvi en James Blake tot het gouden koppel van 2011.