Scoren op de beurs

Mistroostig tuurde hij in zijn bekertje koffie. Was hij er toch weer ingestonken. Nou ja, alsof thuisblijven een optie was geweest. Daarvoor had hij zich toch al veel te lang laten meesleuren. Wanneer kwam hij hier eigenlijk voor het eerst? Twintig, dertig jaar geleden? Tante Aagje leefde nog, kun je nagaan. In 1992, herinnerde hij zich, had hij het op advies van zijn zwager gewaagd een keer nee te zeggen. Slenterde-ie dat jaar met een blauw oog over de Huishoudbeurs…

Zijn sinds vijf jaar werkloze vingers speelden met het kortingscouponnenboekje dat hij uren eerder bij de ingang had gekregen. Dat is het enige wat hier zienderogen dunner wordt, dacht hij – en eigenlijk vond hij dat wel een aardige grap van zichzelf. Maar voor uitbundig schateren was het al te laat. Veel te laat.

Het liefst had hij nu voetbal gekeken. Manchester United speelde de topper tegen Manchester City, en zijn zwager, die een abonnement heeft op Sport1, had hem gevraagd of-ie langskwam. Hij had het niet eens durven voorstellen, thuis.

Hij liet de overgebleven velletjes papier van het kortingscouponnenboekje door zijn handen wapperen. Natuurlijk, de pagina met de beursaanbieding van Maggi (macaroni-mix, een braadstoomvariant voor kip en wat kuipjes bouillon ‘voor maar 3 euro’) was er allang uitgescheurd. En de gezichtsmaskers van Dr. Van der Hoog (‘van 8,40 voor 5 euro’), daar had ze ‘m ook al op af gestuurd, met een bonnetje. “Geef míj liever een masker!” had-ie gebromd, maar wel zó binnensmonds dat ze hem onmogelijk had kunnen horen. Een ‘graannekkussen met lavendelgeur’, dat tegen inlevering van de coupon geen 12,99 hoefde te kosten, maar slechts 6 euro, had hij eveneens opgehaald. Op de stand van Blokker, in hal 1. Ook zoiets: was-ie helemaal met de trein naar Amsterdam gegaan, had-ie tweemaal 18 euro entree betaald, liep-ie nóg gewoon bij de Blokker! De logica ontging ‘m ten enen male.

En dat artikel dat-ie daar met z’n couponnetje moest halen, tja… Een ‘pijnverlichtend kussen met graankorrels’ dat je voor gebruik even moet opwarmen in de magnetron. Het zou wel, hij wilde zich er niet eens meer in verdiepen. Zag alleen voor zich hoe hij dat ding de komende maanden om de haverklap in de oven moest proppen, omdat haar nek weer eens pijn begon te doen. Tien tegen één dat die momenten precies zouden gaan samenvallen met de begintune van Studio Sport.

Hij zette het bekertje aan zijn lippen, liet het troostrijke vocht naar binnen sijpelen en keek nog eens naar zijn gedecimeerde bonnenboekje. Zoals altijd zaten de leukste coupons er nog in. Zoals die van de firma Erosweetes in hal 7, een bedrijf dat ‘stout snoep’ verkoopt. Hij pakte zijn brilmontuur vast en tuurde nog eens scherp naar de fotootjes op de coupon. Snoep in de vorm van geslachtsorganen, waar haalden ze het vandaan… Kijk, dát had hem nou wel eens leuk geleken, op zo’n zaterdagmiddag in de RAI. Gewoon naar zo’n stand lopen en dan ineens ‘droplul!’ roepen. Gewoon, omdat dat kón. Maar nee hoor, hij zag dat gezicht alweer toen hij haar voorzichtig het kortingsbonnetje liet zien. Over snoep gesproken: een zúúrbal!

Gelukkig had-ie nu even een moment voor zichzelf, met een bekertje koffie en twee bruine boterhammen met kaas. Van huis meegenomen, want het was ‘allemaal al duur genoeg’. Even uitpuffen, terwijl zij naar hal 2 was gesjokt, waar Nick & Simon optraden. Ja, hij was graag meegegaan, maar jammer genoeg begon net die knie weer op te spelen. Opmerkelijk genoeg voelde hij daar niks meer van op het moment dat zij door de menigte was opgeslokt, maar om haar nou achterna te rennen in de richting van die twee Volendamse jengelaars, dat zou het herstel vast niet ten goede komen. In plaats daarvan had hij zijn licht even snel opgestoken bij de stand van Christine le Duc. Die was toch vlakbij. Met bonzend hard liet hij zich er voorlichten over de zogeheten We-Vibe, een vrolijk gekleurd apparaat dat hem een beetje deed denken aan zo’n tang waarmee je ijsblokjes in een glas whisky stopt. Niet dat hij thuis whisky dronk, maar dat had hij J.R. weleens zien doen, in Dallas. Nou, dit was andere koek! Terwijl het zweet langs zijn slapen omlaag kletterde, vertelde de verkoopster hoe de We-Vibe gebruikt moest worden. De vrouw diende het apparaat daar beneden vast te klemmen, waarna de vibraties zowel de ‘externe clitoris als de interne G-plek stimuleren’. Desgewenst, zei ze, kon ook de partner zichzelf nog toegang verschaffen. Hij probeerde zich een voorstelling te maken. De juffrouw ratelde ondertussen gewoon door. “Een heel discreet ontwerp. Als je dit op je nachtkastje hebt liggen en de kinderen komen de slaapkamer binnen, dan hebben ze niet zoiets van: o, daar ligt een vibo!”

Een vibo. Dat woord kende hij niet. Van Febo had hij wel eens gehoord. Maar tijd om lang rond te hangen en vervolgvragen te stellen was er niet. Gauw terug naar de afgesproken plek. Hij moest er niet aan denken dat Nick & Simon hun schnabbel dusdanig vlot zouden afraffelen dat ze nu al naar hem op zoek was. En dat ze hem dan hier zou vinden, bij Christine le Duc. Dat praatte hij nooit meer recht.

Maar eigenlijk was het niet eerlijk, dat hij niet even zijn eigen gang kon gaan. Hij had vandaag al zó veel plekken bezocht waar zíj per se naartoe wilde.

Al om elf uur die ochtend had hij staan kijken naar Yvon Jaspers, die zelfontworpen serviezen verkocht. Yvon Jaspers, van dat verschrikkelijke programma met die boeren waar hij nu al jaren naar moest kijken. Dat vrouwtje met die baal hooi op haar koppie, zoals hij zelf altijd gevat zei, deed tegenwoordig in potten en pannen. En in ovenwanten, slaschalen en eierdopjes. Niet in theemutsen. Maar dat hoeft ook niet, dacht hij, want dat is ze zelf al. ‘Kakelbont’ heette de collectie waarvan de folder meurde naar het Nederland dat hij nog kende uit de jaren vijftig. “Samen met mijn moeder een kopje thee drinken,” schreef Yvon daarin. En: “Samen met de kinderen koekjes bakken. Samen met mijn vriendinnen een taartje eten. (-) Ik fantaseer al jaren over hoe mijn ultieme servies eruit zou zien. Kakelbont natuurlijk. Met bloemen, kleuren, stippen en terug in de tijd. Terug naar toen oma de soep op tafel zette en het hele huis zo heerlijk rook naar zondag.”

Opvallend hoe die Yvon in het echt veel kleiner is dan op tv, kreeg hij te horen, toen hij met de zojuist aangeschafte melkbekers naar het Urgenda Paviljoen slofte. Daar, in de milieuvriendelijke, biologische enclave van de Huishoudbeurs, deden ze mee aan de Vergeten Groente Bingo, want dat kostte niets. Moesten ze raden hoe een knolkervel eruit ziet – en een middeleeuwse mergkool. En wie als eerste zijn lijstje met schorseneren, pastinaak en gele peen had afgestreept, kreeg een tas vol rauwe groenten cadeau. Nooit had hij iets gewonnen, zeurde het door zijn hoofd. Waarom nu dan wel?? Kon-ie de dag erop ook nog eens venkel vreten, wat een weekend…

Maar waar, vroeg hij zich peinzend af, had hij zich dit jaar nou het meest gegneerd? Was het bij de Croma Mini Masterclass (‘Maak een PROEFwerk en win een BAKfiets’), waar hij zich in een schoolbank had moeten wurmen om vragen te beantwoorden van het kaliber ‘Wat is de ideale baktijd voor een medium biefstuk: A) 8 minuten, B) 12 minuten, c) hangt af van de dikte van het vlees’? Ach nee, want daar had-ie toch even lekker kunnen zitten. Dat rondsjouwen met die tassen begon er per slot van rekening na verloop van tijd aardig in te hakken; hij was ook geen zestig meer. Nee, dan dat gedoe op de stand van alli, een afslankproduct waarvan je de naam met een kleine letter moet schrijven. Dat alli presenteerde De Grote Afval Quiz en dat was een goed gekozen titel, constateerde hij, toen hij zijn medekandidaten bekeek. Dikke pret werd het daar zoals verwacht niet. Stond-ie op zijn leeftijd toch met een bordje in z’n klauwen, waar op de ene kant een A en op de andere kant een B was geschilderd. Had-ie vragen moeten beantwoorden als ‘Een handje walnoten bevat meer dan 15 gram vet: juist of onjuist?’ “Helaas, de mensen met ‘onjuist’ vallen af!” galmde het schelle stemgeluid van de spelleidster door de hal. Terwijl hij nou juist dacht dat dat de bedoeling was van het product, dat mensen zouden afvallen! Dus wat nou helaas??

Dat van die walnoten was-ie trouwens allang weer vergeten toen-ie stond te dringen voor de stand waar de Philips AirFryer werd gedemonstreerd. De AirFryer is een revolutionaire frituurpan waar geen bakolie meer aan te pas komt. In de AirFryer ‘kunt u knapperige friet bereiden die tot 80 procent minder vet bevat dan friet bereid in een gewone frituurpan’. Dit vanwege ‘de unieke combinatie van snelle luchtcirculatie en de warmte van het grillelement’. Hij had zijn ellebogen laten spreken en was uit het strijdgewoel tevoorschijn gekomen met niet één, maar met wel twéé kartonnetjes friet. Op de ene lagen er vijf, op de andere zes. Maar die zes frietjes waren gemiddeld kleiner van stuk, dus die waren naar haar gegaan. En daar had hij geen wroeging over. Immers, holbewoners die op jacht waren gegaan kregen vroeger ook het grootste stuk vlees. Dat was nou eenmaal de natuur.

Nick & Simon zijn in het echt veel kleiner dan op tv, kreeg hij als eerste te horen toen ze zich weer bij hem had gevoegd. En het was allemaal ook zo verschrikkelijk hard. Dat die jongens niet wat beter op hun oren letten! Hij zei dat hij er geen bezwaar tegen had als ze nu al naar huis wilde. Zij pakte de plattegrond erbij. En vijf minuten later stond hij in de stand van de Keukenconcurrent, als deelnemer aan het stokkenspel. O, wat had hij daar vroeger om gelachen, bij de Ted de Braak Show. Die sukkels die naar links keken als ze rechts een vallende knuppel moesten vangen. En omgekeerd. Stond-ie het nu toch zelf te doen! En zij maar blèren. Uiteindelijk bleek-ie twee stokken te hebben gevangen, wat helemaal niet slecht was met die knie van hem. Twee stokken, dat stond voor twee keer vijftig euro. Vollediger: twee keer vijftig euro korting op een inbouwkeuken van € 10.000. Waarom hij toch altijd zo moest vloeken, wilde ze op weg naar de uitgang weten.

Die avond hoorde hij dat Wayne Rooney namens Manchester United met een fabelachtige omhaal doel had getroffen tegen Manchester City. Hijzelf had op datzelfde moment ook gescoord: toen hij zijn plastic Sorbo-tasje omhoog hield werd daar met een sierlijke zwaai een schuursponsje in gemikt.

De afgebeelde personen komen niet in het verhaal voor.