Spring naar de content

Agenten schuiven

Als bestuurders inhoudelijk niet precies weten wat ze moeten willen, slaan ze,teneinde toch vooral daadkrachtig over te komen, massaal aan het reorganiseren. Dat geldt voor het bedrijfsleven, dat geldt voor het onderwijs en ziekenhuizen, dat geldt voor het overheidsapparaat, en het geldt dus ook voor politici.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Vandaar dat van het huidige kabinet, dat van zichzelf immers bijzonder veel daadkracht moet uitstralen, nu ook de politie eraan moet geloven. In plaats van de regionale korpsen dient er één nationale politie te komen, zo heeft minister Opstelten vastgesteld. Zijn argumentatie was afgelopen najaar wat mager: “Je vóélt gewoon dat het eraan zit te komen” – daar kwam die zo’n beetje op neer.

Klein probleem voor Opstelten: andere voelen dat niet. Vooral niet degenen die straks de gevolgen van die reorganisatie aan den lijve gaan merken: reken maar op stevig verzet. Die moeten – leve anders de gang naar de ambtenarenrechter – ofwel met hele dure gouden handdrukken, ofwel met mooie nieuwe banen worden afgekocht. Straks hebben we zo weliswaar geen 26 korpschefs meer in den lande, maar 26 ex-korpschefs als generale staf in Den Haag.

Reorganisaties die ook nog eens kostenneutraal en dus in de werktijd moeten worden uitgevoerd, leiden in de praktijk allereerst tot één ding: dat men vooral bezig is met zichzelf. Hoeveel tijd, energie en menskracht dacht u dat de vorige politiereorganisatie niet heeft gekost?

Niks extra blauw op straat dus – veel extra blauw belandt de komende maanden en jaren juist achter de vergadertafel, want het wordt, vanwege de strakke financiële kaders, heel veel passen en meten. Of dacht u dat de samenvoeging aan de eigen fantastische politiecomputers kan worden overgelaten? Boeven vangen zult u dus nog echt even zelf moeten doen totdat Den Haag klaar is met reorganiseren, maar het kabinet is in elk geval zo behulpzaam geweest u toe te staan die boeven alvast in elkaar te meppen tot de politie van de vergadertafel losgekomen is.


En hoe zinnig is het idee als zodanig? Feitelijk keert zo de oude Rijkspolitie weer terug, die in 1993 samen met de Gemeentepolitie was opgedoekt. Niet voor niets hadden we ze ooit beide, omdat de politietaken nu eenmaal uiteenlopen van internationale drugsbendes tot lokaal uitgaansgeweld. Dat is een te grote bandbreedte voor één politiesoort – tenzij men in het midden gaat zitten. Nu die positie verlaten wordt, ontstaat een gat, dat vast binnenkort met nieuwe gemeentepolitie wordt opgevuld. Die zie je in de steden eigenlijk ook allang ontstaan, in de vorm van de stadswachten, die steeds meer bevoegdheden krijgen.

Voor hen ontstaat daardoor de toenemende behoefte aan een serieuze opleiding. Laat nu net de eigen oude gedegen vakschool voor de Gemeentepolitie na 1993 óók zijn afgeschaft. Die keert dus vast eveneens terug – en inderdaad: zo zijn we zeer daadkrachtig bezig iets weer op te richten wat even eerder heel daadkrachtig afgebroken was. Maar het houdt onze ministers natuurlijk wel van de straat.

Dat laatste is immers het probleem van Wilders, die nu de oprichting van speciale tuigdorpen heeft voorgesteld. Kennelijk zit hij erg met enkele fractieleden omhoog, maar Eric Lucassen wordt ongetwijfeld een goede burgemeester, althans zolang zijn dorp nog brievenbussen ontbeert. Overigens benieuwd of daar bij wangedrag dan ook blindelings minimumstraffen opgelegd gaan worden, zoals Geert recent op hoge toon van het kabinet eiste, terwijl hij voor zondaren in eigen kring daarentegen kiest voor straf op maat.

Intussen zijn al wel in Capelle aan den IJssel de eerste twee nieuwe cavia-agenten gesignaleerd, die in zo’n Lucassendorp vooral multifunctioneel inzetbaar zullen moeten zijn, omdat dierenmishandeling en mensenmishandeling vaak in elkaars verlengde liggen. De taak van die vijfhonderd aparte agenten zegt veel over de scheve prioriteiten van deze coalitie, want die ene mishandelde pony valt bij de duizenden tijdens regulier veetransport mishandelde varkens in het niet. Maar ja: dan kom je aan de boerenachterban van Henk Bleker en aan de heilige kiloknaller waarmee Ingrid haar verdriet om die mishandelde pony wil wegkauwen.


Eenzelfde hypocrisie geldt voor een verbod op ritueel slachten. Daar valt op zich best wat voor te zeggen, maar zolang men tegelijk de bio-industrie tolereert, vormt het wel een merkwaardige prioriteit. Immers: nog altijd liever een paar minuten doodsangst na een goed leven dan een pijnloze dood waaraan überhaupt geen varkenswaardig leven vooraf is gegaan. Maar daaraan iets daadkrachtigs doen vergt de moed tot impopulaire inhoudelijke keuzes – en dus verschuift het kabinet liever heel daadkrachtig agenten op papier.