Huilend kind
Waarom is een klein huilend Japans meisje niet het belangrijkste beeld op de cover van HP/De Tijd, maar een, overigens bijzonder mooi geschilderde, gitaar?
Goeie vraag.
U had ‘m er misschien voor gekocht. Die HP met dat meisje erop. Of misschien ook niet, omdat u niet van kleine huilende meisjes houdt, of Japan al wel weer ‘gezien’ hebt. Maar zo cynisch zult u niet zijn.
Toen wij dit nummer maakten en de ramp in Japan gebeurde, dachten we ongeveer zo:
1. Ja het is heel erg wat er in Japan gebeurt.
2. We kunnen het hele weekblad omgooien en u zestig pagina’s met foto’s van de ellende in Japan laten zien en misschien nog wel een paar ooggetuigenverslagen.
Maar dat hebben we 3. uiteindelijk niet gedaan omdat we de echte rampenverslaggeving beter aan CNN en andere nieuwskanalen en internationale websites kunnen overlaten. Alles wat we nu schrijven, is morgen misschien al weer achterhaald. Er ontploft nog een kerncentrale, er komt een tweede beving, een nieuwe tsunami, wie weet. Wel maakten we vijf pagina’s vrij voor een aantal indringende foto’s van de afgelopen dagen. Tegen het cynisme, zal ik maar zeggen.
En daarom bleef de gitaar dus het belangrijkste coverbeeld van dit nummer en leest u, na de nodige actuele pagina’s, de geschiedenis van veertig jaar Nederlandse popjournalistiek. die ons allemaal even mee terugneemt naar onze tienerkamers. En bieden we u het verhaal van Joris van Casteren, de schrijver die in een Boekenweek gewijd aan de (auto)biografie, moest merken dat lezers wel houden van dat genre, zolang-het maar niet over henzelf gaat. En, en, en, nou ja, u bent al langs de inhoudsopgave gekomen, dus u weet het meeste al.
Ondertussen blijven we doorwerken aan een vernieuwd HP/De Tijd. Zo had ik deze week onder meer gesprekken met journaliste en PowNed-presentatrice Jojanneke van den Berge en de Belgisch-Amsterdamse schrijver Thomas Blondeau, die binnenkort in ons blad een wekelijkse rubriek beginnen. Uit België belde Kamagurka dat hij graag wat meer wil doen dan de tekeningen op deze pagina. En vrijdagmiddag zat ik in het theater van een bekend cabaretiers en causeur bij een kop koffie te praten over de smakelijke en intellectuele bijdrage die hij over een paar weken voor ons blad gaat verzorgen. Binnenkort meer.
Frank Poorthuis ([email protected])
