Ramp op ramp

We kunnen ons geen natuurrampen heugen die zich indringender voor de ogen van de camera voltrokken dan de aardbeving en de aansluitende tsunami in Japan. Zelden worden welvarende naties getroffen door catastrofes van zulke epische proporties. Zelden staan er dus zo veel lenzen gericht op een ramp waarvan aard en omvang zich nooit in louter woorden kunnen laten vangen. Op televisie zagen we hoe steden en velden werden verzwolgen door een kolkende watervloed die zich had vermengd met alles wat hij kon meesleuren: eerst de boten in de havens, toen de auto’s in de straten, toen de huizen die het niet meer hielden. We zagen geen wazige beelden van bewakingscamera’s, maar keken live mee vanuit televisiehelikopters. We zagen geen arme vissers bij ingestorte hutjes, maar zakenmensen in rammelende kantoorgebouwen die hun pc probeerden te redden. Mensen zoals wijzelf dus. Nou ja, bijna dan: de Japanners stelden zich nadien netjes op in eindeloze wachtrijen voor noodhulp.Spullen zijn maar spullen, zeker in de derde economie ter wereld. Boven de hoofden van de bevolking kwam echter een onzichtbare derde ramp te hangen: de dreiging van een nucleaire fall-out als gevolg van haperende kerncentrales. De technologie die Japan heeft gevormd, blijkt nog altijd een maatje te klein voor de natuur.