Mirakel

Last

Soms, héél soms hoor je muziek die zó mooi is dat woorden tekortschieten. Dat je zelfs meteen alweer spijt hebt dat je het woordje ‘mooi’ hebt gebruikt. Want wat is de waarde van iets wat alleen maar mooi is?

Laat ik eerst even to the point komen. Dit stukje gaat over de muziek van The Unthanks, de groep van de Britse zangeressen Becky en Rachel Unthank, en het album dat niet alleen mij, maar ook Radiohead, Robert Wyatt, Portishead en Elvis Costello diep in de ziel raakte, heet Here’s the Tender Coming. En, niet onbelangrijk, The Unthanks maken folkmuziek. Maar zoals Miles Davis de jazz op albums als Kind of Blue of In a Silent Way deed klinken zoals jazz nog nooit had geklonken, zo transformeren The Unthanks traditionele folk uit Noordoost-Engeland tot tijdloze kunst, waarin het menselijk lijden en – heel af en toe – de spaarzame momenten van gelukzaligheid in klanken worden gevangen. Dat het nieuwe album Last nog ‘mooier’ is geworden dan Here’s the Tender Coming, mag een mirakel heten, want wat is de overtreffende trap van goddelijk? Over de door Steve Reich en Antony & the Johnsons geïnspireerde arrangementen zweven de etherische vocalen van twee zussen die niet alleen onbeschrijflijk mooie stemmen hebben, maar zich ook ontpoppen als meestervertellers. Magiërs zijn het, en daar wilde ik het maar bij laten.