IJscoman

Franz Müll was revolutionair, smokkelaar, spion, hij schreef geëngageerde romans, waarvan één in de gevangenis, en hij reisde door heel Europa om aan zijn achtervolgers te ontsnappen. Daar gaat De derde jongen allemaal níet over. In zijn debuutroman kiest essayist Arjen Mulder ervoor om een paar jaar uit Mülls leven na de Tweede Wereldoorlog te beschrijven. Müll runt een ijstent in een dorpje aan de Ligurische kust en zorgt voor een zwakbegaafd kind. Mulders hoofdpersoon is gebaseerd op de Duitse anarchist Franz Jung. Jung/Müll leidde een zeldzaam sensationeel leven, dat op een of andere manier in Mulders handen een tikkeltje saai aandoet. Stukje bij beetje onthult hij Mülls verleden en dat van de Ligurische dorpelingen, maar alles wordt in dezelfde kabbelende stijl verteld. De lezer wordt nergens op voorbereid, er wordt niet naar onthullingen of climaxen toegewerkt, alsof de stof alleen meeslepend genoeg is. Dat is niet – nooit, misschien – het geval.