Bedmoraal

Ze zegt: “Ik ga niet met je naar bed.” We belandden in bed. Tong, schuchtere vingers. Meer niet. Er volgen meer van dit soort logeerpartijen. Door de begrenzing zwemen ze naar iets zondigs.
’s Ochtends voel ik pijn. Van de soort die herinneringen oproept aan de urenlange zoensessies op de festivalweides van mijn puberteit. Van de soort waarvan je moeilijk loopt. De rest van het etmaal is van oogverblindend geluk. Alles zingt.
Onze ontmoetingen verdampen. Dat ligt niet aan een gebrek aan aantrekkingskracht harerzijds. De dag dat ik haar blote lijf niet meer voor de geest kan halen, is de dementie zo toegeslagen dat ik een spuitje wil. Laat deze column als getuigschrift gelden.
Er volgden anderen. Ook hier is samen slapen relatief simpel. Maar van Aristophanes’ ideaal, de mens met twee hoofden en acht ledematen, komt niets terecht. Lichamelijkheid graag, seks… Euh, kom nu maar gewoon tegen me aanliggen.
Nadat ik tien jaar in seriële, overlappende monogamie heb doorgebracht, vermoed ik dat de bedmoraal veranderd is. Misschien zijn mijn verwachtingen te jaren negentig. Anderzijds, zijn wij nu de nazaten van de seksuele revolutie? Zijn onze ouders dáárvoor en masse gescheiden?
Laten we eens kijken naar de bron van die omwenteling. Psychiater Wilhelm Reich publiceerde in 1936 Die Sexualitaet im Kulturkampf, wat in vertaling De seksuele revolutie werd. Hij wou Freud en Marx samenbrengen met als doel het individu te bevrijden. Seksualiteit was voor hem niets minder dan levensenergie. Laat die vrij vloeien en de hemel op aarde is een feit. Man en vrouw moesten hun orgiastisch potentieel aanspreken. Reichs beschrijving van iemand die dat nirwana bereikt heeft, leest als volgt: “Gemeenschap met prostituee wordt onmogelijk. Sadistische fantasieën verdwijnen. Liefde te zien als een recht of je partner verkrachten, wordt ondenkbaar, evenals ideeën om kinderen te verleiden. Anale, exhibitionistische of andere perversies verdwijnen, en met deze sociale angst en schuldgevoelens.” Pfoe.
Verder vond hij het huwelijk gruwelijk, maar door de financiële afhankelijkheid van vrouw en kind was het eerst wachten op een nieuwe maatschappij. Veel van Reichs idealen zijn werkelijkheid nu. Eeuwige trouw is niet langer zaligmakend, masturberende pubers zijn niet ziek en homo’s mogen – meestal – vrijelijk hun gang gaan. Maar de bevrijding van het lichaam heeft de mens nog niet van zijn boeien ontdaan. Doordat de mogelijkheden tot genot onbeperkt en onbestraft zijn, kan seks alleen maar tegenvallen. Geen geslachtsgemeenschap hebben wordt dan een daad van verzet tegen de dictatuur van lust.
Of het kan natuurlijk zijn dat vrouwen me liever knuffelen dan berijden. Of dat ze hun vriendje recht in de ogen willen kijken als die ze vraagt of ze ooit met een ander hebben geneukt.