Assad is een toffe vent
Westerse media schetsen een geromantiseerd beeld van de opstand in Syrië. De bevolking zou massaal protesteren tegen het wrede regime. Was dat maar waar.
“Goed hè, dat het volk in Syrië nu eindelijk in opstand komt.” Geen vraag, maar een constatering van mijn Nederlandse vrienden. Ze hadden het nieuws ‘zo goed mogelijk’ gevolgd, vertelden ze nadat ik eind april uit Syrië was teruggekeerd van een reportagereis voor HP/De Tijd en Radio 1. Ze hadden meegekregen dat in een steeds groter aantal plaatsen een menigte, aangeduid als ‘de Syriërs’, op de been was om tegen het barbaarse regime van president Bashar al-Assad te protesteren. Assad, die tanks op ongewapende demonstranten af stuurt en razzia’s laat houden.
Gezien Assads wreedheid prijzen Midden-Oostendeskundigen en diplomaten in actualiteitenprogramma’s en kranten de moed van ‘de Syriërs’ om, na al die jaren van onderdrukking, met gevaar voor eigen leven te demonstreren voor meer vrijheid. In hun uitspraken klinkt de hoop door op een betere, democratische toekomst voor alle Syriërs. Die hoop is gebaseerd op beelden van eensgezinde demonstranten, die mede via YouTube naar buiten komen. Maar strookt dit beeld met de werkelijkheid?
Laten we vooropstellen dat de demonstranten grote beroering veroorzaken in een land waar iedere vorm van oppositie de afgelopen vijftig jaar hardhandig de kop is ingedrukt. Het is dan ook volkomen logisch dat de misstanden die in Syrië elke week talrijker worden veel aandacht krijgen. Alleen: zo ontstaat het beeld dat de machthebbers louter door het gebruik van bruut geweld voorlopig niet het onderspit delven tegen een overmacht aan woedende Syriërs. Dit beeld is gechargeerd. Het merendeel van de Syriërs is – je zou het an inconvenient truth kunnen noemen – namelijk dik tevreden met het presidentschap van Bashar al-Assad.
Precieze aantallen zijn onmogelijk te geven, aangezien betrouwbare berichtgeving ontbreekt, maar we kunnen wel voorzichtig stellen dat het aantal demonstranten in Syrië vooralsnog beperkt blijft. Er is geen sprake van Caïro-achtige taferelen waarbij een miljoen mensen naar een centraal punt trekken (in de Egyptische hoofdstad het Tahrirplein) om samen sterk te staan. De Syrische demonstranten gaan op verschillende plekken, ver weg van elkaar, de straat op. Een sneeuwbaleffect blijft daardoor uit, precies zoals de gevreesde geheime dienst, de Mukhabarat, het beoogt. Door veel demonstranten te arresteren, te martelen en aan flarden te schieten, heeft Assad voor elkaar gekregen dat een grote groep mensen uit angst thuisblijft.
Lees het gehele artikel in de HP/De Tijd van deze week.
