Hoe de fiets een dikke drinker redde

Ik heb twee hobby’s, roken en drinken. Beide doe ik het liefst alleen. Ik sleep een kratje bier naar mijn tuinhuisje, maak het mezelf gemakkelijk op een Bavaria-klapstoeltje, rook m’n Ritmeester Moods vol over mijn longen, drink een Heinekenbiertje, en nog één. En nog één. Ik word steeds filosofischer, neem een nieuwe sigaar, een vijfde bier, of was het nu mijn zesde – even kroontjes tellen: zeven al? Zitten er niet twee van gisteren bij? Ach wat, ze worden steeds lekkerder, nog maar een sigaar, nog maar een bier. Dan ga ik naar bed, zeg ik tegen mezelf. Ik heb m’n zakken vol. Ik sta op en m’n klapstoeltje kukelt achterover. Wow, ik voel ze wel. Ik leun tegen een boom achter in m’n tuin, voel mijn maag klotsen en de liters bier zoeken hun weg naar boven, als openhaardrook in een schoorsteenkanaal. Leunend tegen de boom vlak voor mijn schuur ga ik over mijn nek. Gelukkig heb ik een diepe tuin. Zo hoort Anne mij niet als ik m’n twee hobby’s boven de dorre bladeren evalueer.

Uw boek begint extreem openhartig. Was het echt zo erg?
“Volgens mijn vrouw wel.”

En volgens Thomas Braun?
“Ik ben geen alcoholist geweest, maar het werd wel een gewoonte die schadelijk was voor mijn relatie. Ik was een gezelligheidsdrinker, maar het werd wel erg vaak gezellig. En lang gezellig. Het werd een patroon om mezelf even wég te drinken. Stond ik weer te kotsen naast de schuur. Ik heb ook vaak genoeg op station Duivendrecht gezeten. Sloeg ik een trein over en dronk ik weer twee halve liters Heineken op het perron.”

Mevrouw Braun had gelijk dus?
“Als pater familias was ik wel weg, ja. Alle regeldingen, onze zoon Max, alles kwam op de schouders van Anne te liggen. Had ze op me gewacht met het eten, zei ik dat ik een zware dag had gehad en ging ik tien bier drinken in de schuur. Een beetje filosoferen, drinken en roken.”

Alleen roken en drinken? Niet lezen of zo?
“Nee, ik heb mijn volledige concentratie nodig, haha. Ik was vaak een beetje dronken aan het worden. Ik wilde dat gewoon. Ik heb verder helemaal geen traumatisch leven.”

U bent nog steeds bij elkaar. Hoe heeft Anne het vol kunnen houden?
“Ze heeft op een gegeven moment haar eigen plan getrokken. Ze at apart met Max. Ik woonde hier nog wel, maar maakte in feite geen deel meer uit van het gezin.”

U was vadsig, nu ziet u er puik uit. Wat was de ommekeer?
“Ik vond een foldertje bij de sportschool over een fietstocht in de Dolomieten en dacht: is dat iets voor mij? Toen heb ik het geluk gehad dat Hajé, een soort hulk van twee bij twee meter die in de organisatie van die tocht zat, aanbood om mij te trainen. Die trainde zó hard. Dan zat ik twee uur in zijn wiel met 40 kilometer per uur tegen de wind in, zag ik alleen die wapperende manen… Ik merkte heel snel resultaat. Na zulke uitputtende trainingen heb je geen puf meer om in je schuur te gaan zitten roken en drinken. Het één verving het ander volkomen.”

Uiteindelijk beklimt u de hoogste en steilste bergen van Europa. Hoe verklaart u de ommezwaai?
“Ik heb altijd graag naar fietsen gekeken en heb in mijn leven wel twintig keer gedacht: wat zou het mooi zijn om een berg als Alpe d’Huez te beklimmen. Nu had ik de moed om het te proberen. Ik kocht een racefiets, ging bij een club. Dat is een bijkomend voordeel: ik heb er ook echt een vriendenclub bij gekregen.”

Nog plannen voor een tweede boek?
“Nee, niet echt. Ik heb altijd al een boek willen schrijjven, maar nooit een goed idee gehad. Nu kon het eindelijk. Als ik weer een idee heb, schrijf ik weer een boek.”

Thomas Braun signeert as we speak zijn boek bij Squash & Welness in Bussum (nog tot 20.00 uur).

UPDATE, zaterdag, 13.23 uur – Vanmiddag signeert Braun weer, van 14.00 tot 15.30 uur in de Beverwijkse Boekhandel.