Midlifecrisis

“Ik word alsnog een groot dichter, krijg een standbeeld met een paard…” Alsof singer-songwriter Mijke Loeven in haar leven al niet genoeg opmerkelijke carrièremoves heeft gemaakt, kondigt zij er op haar nieuwe album Loeven nóg maar weer eentje aan.

Na haar studie zang/uitvoerend musicus maakte zij in de jaren negentig twee cd’s met eigenzinnige, Engelstalige pop/jazzsongs, een repertoire waarmee zij met de Mijke Loeven Band heel Nederland succesvol bespeelde. In het nieuwe millennium verdween zij van het podium en maakte ze radio- en tv-programma’s over kunst en cultuur, om uiteindelijk op de directiestoel van Jazz International Rotterdam te belanden. Al die tijd bleef ze wel songs schrijven (Nederlandstalige nota bene), die ze nu heeft uitgebracht op een Steely Danesk gearrangeerde plaat waar je letterlijk een beetje stil van wordt.

Hier vertelt een vrouw over haar midlifecrisis, de onverbiddelijke dood, gemiste kansen en hoe het nu verder moet. Met haar mooie stem, no-nonsense interpretatie en licht Rotterdamse niet-lullen-maar-poetsen-accent schept zij een band met de luisteraar die zeldzaam is. Wanneer de laatste song wegsterft, heb je het gevoel dat Loeven in de kroeg een avond lang tegen je aan heeft zitten praten. Vrolijk word je daar niet van. “Ik leef er net een beetje naast,” zingt ze in Dansen, een zinnetje dat wat mij betreft de thematiek van Loeven pijnlijk samenvat. Dan zou je haar wel willen troosten, een arm om haar heen slaan en zeggen: “Als je zulke mooie, even rake als impressionistische zinnen op kunt schrijven, krijg je uiteindelijk toch wat je verdient. Een standbeeld met een paard, bijvoorbeeld.”