Sheila Sitalsing maakt gehakt van slijmschrift Leon de Winter
Het is de week van de binnenlandse ruzies. Hadden we Joost Zwagerman vs. Anil Ramdas en Alberto Stegeman vs. de paardenhandelaar, vandaag gaat Leon de Winter over de kling. Zijn vijftien pagina’s lange verdediging van vastgoedfraudeur Jan van Vlijmen (‘een gedreven visionair’, volgens De Winter) in weekblad Elsevier is reden voor Volkskrant-columniste Sheila Sitalsing om haar pen in het gif te dopen.
Eerst even de voorgeschiedenis. Jan van Vlijmen is beter bekend als Jan van V., de voormalige Bouwfonds-directeur die miljoenen achterover drukte en het heel normaal vond om mensen om te kopen.
Fijne vent? Ja, vindt schrijver Leon de Winter, die Van Vlijmen een half jaar lang bijna dagelijks sprak. “Jan van Vlijmen is intelligent, sociaal begaafd, een workaholic. Hij heeft zelfspot en is een gedreven visionair die lange tijd in de hoogste lagen van de wereld van het onroerend goed een goede reputatie had – tot hij door het OM ten val werd gebracht.”
Toe maar. Sitalsing kan de gedachtengang van De Winter maar moeilijk volgen. “Ten val gebracht door het OM. Niet door belazerij en ordinaire diefstal – wat die ABCDE-constructies in de kern gewoon zijn. Neen, door het OM.”
Als De Winter in zijn slijmschrift (wat mogelijk uitgroeit tot een boek) vervolgens verkondigt dat vastgoedfraudeur Van Vlijmen ‘een helder denkende man met een soort zeventiendeeuwse ondernemingsdrift’ is die – het staat er echt – ‘in een andere periode van de geschiedenis een adellijke titel zou hebben gekregen’, knapt er iets bij de Volkskrant-vrouw.
“Ongelooflijk,” schrijft ze. “Het stuk is doordesemd van de gedachte dat witteboordencriminaliteit door verbaal begaafde mensen met nette accenten minder erg is dan ruitjes inslaan en stereo’s wegdragen door jongens die ‘duhhuh’ zeggen en het vmbo niet afmaakten.”
