Vriendinnetje op de eerste rij

“Het beste Marcus Miller-album tot nu toe,” schreef een Amerikaanse criticus in zijn recensie van Tutu, het album waarmee Miles Davis in 1986 definitief doorbrak naar een poppubliek. Het is waar dat bassist en multi-instrumentalist Miller bijna alle stukken in z’n eentje componeerde, arrangeerde en inspeelde. Maar zoals elke plaat waarop Frank Sinatra zong een Frank Sinatra-plaat was, zo maakte Miles Davis – hoe groot de invloed van Gerry Mulligan, Bill Evans of Gil Evans soms ook was – eveneens elk album tot het zijne.

Hoe groot Davis’ invloed op Miller was, blijkt uit het feit dat die het niveau van Tutu nooit meer heeft kunnen evenaren. En wie helemaal het naadje van de kous wil weten: eigenlijk was het pianist George Duke die de fundamenten voor Tutu legde: zijn demo van Backyard Ritual werd als eerste door Miles goedgekeurd en diende voor Miller als blauwdruk voor de zes stukken die hij daarna voor het album schreef.

Het is dit jaar 25 jaar geleden dat Tutu het levenslicht zag, en als er iemand recht heeft op een nostalgisch terugblik, is het Marcus Miller wel. Tutu Revisited, een live dubbel-cd plus dvd van het concert, werd door de bassist opgenomen met een band vol young lions. Maar de geldingsdrang en de daaruit voortvloeiende notenstroom van hedendaagse talenten als trompettist Christian Scott en saxofonist Alex Han zouden door Miles zelf getemperd zijn met de cynische vraag ‘of hun vriendinnetjes soms op de eerste rij zaten’. Te veel van het goede dus – en dat geldt ook voor de leider zelf, die ongeveer in elk nummer een oeverloze bassolo speelt. Maar Millers composities, met name het monumentale titelstuk, zijn een kwart eeuw na dato nog steeds Miles Davis waardig. En dat is heel wat.