Spaghetti
Op Songs for a Tailor, het onvolprezen post-Cream-album van bassist Jack Bruce, staat Theme from an Imaginary Western, een song die – wanneer de kruitdamp is opgetrokken – een bijna pijnlijk nostalgisch beeld van het Wilde Westen verklankt. Luisterend naar Rome moet ik aan dat lied denken en besef ik dat Bruce en zijn tekstdichter Pete Brown in drie minuten en 39 seconden bereiken wat Brian Burton a.k.a. Danger Mouse en Daniele Luppi in een uur tijd maar niet wil lukken.
Wat Rome te maken heeft met het Wilde Westen? Het album zou een liefdesbetuiging moeten zijn aan de spaghettiwestern, Ennio Morricone en de Italiaanse filmmuziek van de jaren zestig in het algemeen, maar blijft op vele fronten steken in de goede bedoelingen. Het is voornamelijk Luppi’s compositorisch talent dat een maatje te klein is voor een dergelijk ambitieus project. De man die eerder als arrangeur wél indruk maakte – Gnarls Barkley, Sparklehorse – blijkt niet in staat om ook maar één memorable melodie, harmonische wending of pakkende riff te schrijven. En dat maakt Rome, ondanks de authentieke instrumentatie en de medewerking van Norah Jones en Jack White, tot dé perfecte soundtrack voor een avondje doezelen op de bank. Toch dat Jack Bruce-album kopen dan?
