Spring naar de content

Het pop-up-restaurant

Internet maakt veel nieuwe dingen mogelijk. Bijvoorbeeld zomaar ineens een menigte optrommelen. Hoe gekker de locatie, hoe beter. HP/De Tijd bezocht vijf van deze mini-evenementen. Hieronder het pop-up-restaurant.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Ivo van Woerden

Het begint met een aankondiging op Facebook. Daar lezen we dat het Guerilla Restaurant, een eenmalige eetgelegenheid in Amsterdam, in aantocht is. We willen dat weleens meemaken, al blijkt dat lang niet zo makkelijk.
Eerst moeten we naar café Struik aan de Rozengracht voor een kaartje. We betalen 25 euro en kiezen welke eetronde we willen bijwonen: die van 19.00 uur, 23.00 uur of 03.00 uur ’s nachts. Het wordt de eerste. Op ons ticket staan een telefoonnummer en een instructie (in het Engels): bel op deze datum na 12.00 uur voor de locatie.
Als we die middag bellen, wordt er niet opgenomen, maar horen we op de voicemail dat vandaag de locatie bekendgemaakt zal worden. Precies, daar bellen we dus voor. Ook bij herhaaldelijk terugbellen neemt niemand op. Tot ineens de voicemail is veranderd. We horen dat we naar Amsterdam-Noord moeten, de weg uit moeten lopen, een keer linksaf moeten en een brug vol graffiti zullen passeren. We lopen een flink eind.
Dan zien we om 19.00 uur een groep mensen voor de deur van een oud uitziend bedrijfspand staan. Ze zijn jong en hip: mooie slanke meisjes met weinig make-up, kleding alsof het zomaar van de rommelmarkt is geplukt (maar dan wel in de juiste tinten oranje, bruin of met een rood of blauw houthakkersruitje), het haar in een achteloos oma-knotje en jongens met baarden, skinny jeans en T-shirts met diepe decolletés.
De deur gaat open. Binnen staan picknicktafels klaar waar alle tachtig bezoekers dicht, héél dicht op elkaar aan kunnen schuiven. Door de speakers klinkt salsamuziek, en er is een interactieve kunstinstallatie waarmee we met licht kunnen schrijven.
Dan komt langzaamaan het eten. Eerst sushi. Dan miso-soep. Vervolgens mie met groene asperges, ingemaakte lotuswortel en kabeljauw. Na elke gang geven we de borden aan elkaar door en helpen we de bediening met afruimen.
We drinken bier en wijn. En we praten. De sfeer is ontspannen, hippieachtig bijna.

Het pop-up restaurant blijkt avonturiers te trekken. “Je weet niet wat je te wachten staat en je komt op plekken waar je anders nooit zult komen,” zegt Els Minsink (29) terwijl ze met de armen over elkaar in de rij staat voor het enige toilet in het gebouw. “Ik hou van afwisseling en vernieuwing.”
Tim Injo, die bij het organiserende collectief Hotmamahot hoort, sluit zich daarbij aan: “Als het allemaal wat onduidelijk en geheimzinnig is, vinden mensen het veel interessanter en spannender om te komen. Daarom zijn zowel het menu als de locatie geheim.”
Als wegens onwaarschijnlijk noodweer de lichten uitvallen en er kaarsen en later zaklampsleutelhangers worden uitgedeeld, weten we het zeker: we hebben er wat voor over moeten hebben, maar dit kunnen we morgen aan iedereen vertellen die geen kaartje heeft kunnen bemachtigen.

Lees het gehele artikel in de HP/De Tijd van deze week.