Drijfgas
Ik ben de gelukkige vader van twee puberende kinderen. De wasmand is altijd vol, de Clearasil staat in vele gedaanten (tonic, watjes en crème) in de badkamerkastjes, en als mijn veertienjarige zoon de badkamer verlaat, doet hij dat in een allesvernietigende wolk van Axe. Mijn dochter gebruikt de zoetere varianten parfum, waarvan de meisjesbladen wonderen beloven.
Ik weet, er zijn stevige bomen op te zetten over het gebruik van deodorants door kinderen, maar ik heb genoeg puberzweet geroken om het hoogst plezierig te vinden als zij zich daarmee inspuiten (deorollers overigens zijn alleen nog voor oude mannen, begrijp ik uit hun hoofdschuddende commentaar ‘s ochtends vroeg).
Toch denk ik niet dat mijn kinderen lekker geuren om mij de teleurstelling van hun puberzweet te besparen. Zij spuiten zich voornamelijk in omdat zij geïnfecteerd zijn door reclames die hun vertellen dat lekker ruiken de andere sekse aantrekt. Er is immers weinig belangrijkers op hun leeftijd. Of moet ik zeggen: niks.
Ik vind het zelf moeilijk te verteren dat het niet mijn superbe openingszinnen (“Jij ziet er heel ongetrouwd uit…”), niet mijn krachtige oogopslag en niet mijn sterke maar tevens gevoelige karakter zijn, maar mijn okselgeur die het andere geslacht de afgelopen decennia in mijn armen heeft gedreven.
Toch is dat wat horden marketeers en pseudowetenschappers mij en u willen doen geloven. Zij claimen dat door de aanschaf van hun feromonen in potjes de andere sekse als vanzelfsprekend onze kant op komt. De edele kunst der verleiding teruggebracht tot een goedgemikte dot drijfgas onder de armen.
Onze wetenschapsredacteur Mark Traa, al jarenlang betalend lid van de bond tegen kwakzalverij, heeft zich deze zomer eens stevig in deze andere liefdesclaims verdiept, en ik wil hier niet vooruitlopen op zijn conclusies, maar laat ik waarschuwend zeggen: verwaarloos uw eerste-zinnenrepertoire nog niet.
Verder kan ik u in deze verregende zomer ook alleen maar de rest van het blad aanbevelen. Lees, huiver, word wijzer en geniet.
