Schaamteloos

Je kunt maandenlang aan een album werken, maar je kunt het ook simpel doen. Joss Stone was in Spanje bezig met het schoonmaken van een boot van een vriend toen haar telefoon ging. Het was Dave Stewart. “Joss, ik heb een te gekke band, waarom kom je niet hier naar Nashville voor een dag of zes? Dan maken we een plaat.” Joss ging, en die plaat kwam er. LP1 heet-ie, alsof al haar vorige werk niet meer bestaat. Ze begon al eerder opnieuw. Door haar derde album Introducing Joss Stone te noemen, nam zij afstand van de twee albums die naar haar zeggen onder druk van de platenmaatschappij waren gemaakt.

Nu dus weer een nieuwe start op haar eigen label Stone’d. Tien stukken in zes dagen – minus één dag om te settelen en te repeteren – komt neer op twee liedjes per dag. Die spontaniteit spat van LP1 af. Een snaredrum die als een snaredrum klinkt omdat er gewoon geen tijd genomen is om de sound door een soundprocessor te sturen. En verder gewoon jankende orgels, huilende gitaren en brommende bassen zonder flauwekul.

Dave Stewart had gelijk: dit is een te gek bandje. Maar het ging om de zangeres, geloof ik. Stone klinkt geloofwaardiger dan ooit. Soms, zoals in Last One to Know, helemáál over the top. Maar zo hoort dat in de soul en rhythm & blues. Er is niets zo erg als ingehouden huilen. Schaamteloos moet het zijn. En dat is het.