Charlotte Roche wil altijd alles extreem doen

Schootgebed is een heel ander boek. Vermoeiend, het put de lezer uit.
“O god, omdat het zo slecht geschreven is?”

Omdat het zo’n enorme emotionele, bijna pathologische energie heeft en choquerend eerlijk is. Dat ligt vooral aan de manier waarop het ongeluk wordt beschreven, maar niet alleen. De roman begint ermee dat het echtpaar overdag de elektrische deken aanzet en orale seks heeft. Dat is meteen vijftien pagina’s lang.
“Mijn openingen zijn altijd direct. Hoe je aan seks kunt doen terwijl er nog een kind door je huis rent. Daar heeft niemand het ooit serieus over. Ik geniet ervan om zo’n onderwerp uit te diepen.”

Hoe schrijf je zoiets dan?
“Ik ga het millimeter voor millimeter na. Ik meet het uit als op een landkaart. Ik beschrijf de seks zoals ik het zelf graag zou doen als ik meer tijd had. Eerlijk, liefdevol, met liefde voor het detail, zo hoort dat. Ik snap best dat mensen geil worden van zulke passages, maar ik schrijf het niet alleen daarom.”

Waarom dan nog meer?
“Voor mij is zo’n boek één lang therapeutisch gesprek. Het waren vooral vrouwen die op Vochtige streken reageerden, die er dingen uitpikten en met wie je dan een band krijgt. Die komen niet voor het schandaal en die zijn ook niet kwaad.”

Uw nieuwe boek is een soort openbaringsliteratuur. Een poging om dingen te vertellen die je eigenlijk nooit aan iemand meedeelt. Bent u niet bang voor zulke openbaringen?
“Ik wil gewoon supermoedig zijn. Natuurlijk ben ik er ook ongelooflijk bang voor, bang dat ik doodga als ik al die dingen prijsgeef. Maar dan zeg ik tegen mezelf: ‘Dat mag geen rol spelen!’ Alsof ik mezelf straf voor mijn angst. Maar ik krijg er veel voor terug. Misschien geeft het publiek me iets dat ik als kind niet had: aandacht, liefde.”

Je zou kunnen zeggen dat Elizabeth, de vertelster in Schootgebed, behoorlijk geschift is.
“Inderdaad.”

Eigenlijk haat ze alles in haar leven, behalve haar man, die ze vervolgens afmaakt. Een mannelijke lezer zou haast bang voor haar worden.
“In mijn omgeving zijn het bijna altijd vrouwen die door het lint gaan. Het zal wel vrouwvijandig zijn, maar de vrouwen die ik ken, zijn allemaal neuroten die hun man afmaken. Mannen houden van hun vrouw en zeggen: ‘Je bent mooi.’ Ha, zeggen die vrouwen dan. Ik weet het heus wel: je gaat vreemd en je vindt me niet mooi. Vrouwen leggen alles neer bij degene van wie ze het meest houden.”

Lees het gehele interview in de HP/De Tijd van deze week.