Megalomania
Words are tough, verzucht Jay-Z in het making-offilmpje van Watch the Throne, het album dat hij met zijn vriend, leerling en rivaal Kanye West maakte. We zien ‘m zwoegen op zijn teksten, die niet alleen inhoudelijk, maar – vooral bij Jay-Z – ook ritmische meesterwerkjes moeten zijn. Als er al een battle aan de gang is op deze monumentale plaat, dan wint de als Shawn Corey Carter geboren rapper het op punten van zijn flamboyante partner. Jay-Z’s raps ratelen soepel groovend als virtuoze drumsolo’s, terwijl West tekst-inhoudelijk de meest rake klappen uitdeelt. En de schaamteloze, maar o zo effectieve bombast die Wests laatste album My Beautiful Dark Twisted Fantasy tot een tour de force maakte, verraadt dat ook hier de leerling de meester net een stapje voorbleef. In H.A.M. bijvoorbeeld, waarin lustig kwinkelerende sopranen en bulderende operakoren de rollende beats transformeren tot een andere muzikale realiteit. In de track Illest Motherfucker Alive schiet ook de megalomane bravoure van het duo – het protserige artwork en de ijdeltuiterige titel dekken de lading volledig – naar het zenith. “
Elvis has left the building, now I’m on the Beatles ass / Niggas hear Watch the Throne, yeah it’s like the Beatles back / Bey Bey my Yoko Ono, Rih Rih complete the family,” verklaart Jay-Z – het is dat we het maar even weten. Maar zonder de groten uit het verleden zou Watch the Throne er niet zijn geweest. Samples van Phil Manzanera, Otis Redding, Curtis Mayfield en James Brown, om er maar een paar te noemen, vormen de pijlers waarop dit grensverleggende album rust. Zoals Marcel Duchamp met zijn objets trouvés gewone gebruiksvoorwerpen tot kunst verhief, hebben Jay-Z en Kanye West aan een vergeten gitaarlickje hier of een anoniem baslijntje daar genoeg om hun intrigerende wonderen te verrichten.
