Een goed gesprek met Paul Haenen & Gerrie Hondius
Gerrie Hondius is een veelzijdig kunstenaar. Ze is niet alleen striptekenaar, maar ook schrijver en schilder. Met haar boek Ik ontmoette een man is ze genomineerd voor de Academica Literatuurprijs 2011.
In welke fase van je leven bevind je je?
“In een zeer gelukkige. Ik ben eindelijk met een man bij wie ik me thuisvoel, ik woon mooi, heb een fijne tuin en prettig werk.”
Hoe heb je hem ontmoet?
“Ik heb een tijdje geleden een advertentie in de krant gezet, en daar heeft hij op gereageerd. In de advertentie stond zoiets als: ‘Ze is romantisch en praktisch, spiritueel en nuchter, blond en slim en ze zoekt een lieve levensgenieter die haar een ouderwetse brief wil schrijven en met wie ze over veertig jaar nog hand in hand kan wandelen.’ Ik dacht: als een man dat snapt, dan heeft hij al heel veel voordelen. Dan zal hij intelligent, taalgevoelig en misschien rustig zijn. En ik vind het leuk als mannen brieven kunnen schrijven. De man met wie ik nu ben, reageerde heel snel.”
Voor die advertentie was je niet tevreden met je leven?
“Ja, juist wel. Dus ik was ook een beetje bang dat een man roet in het eten zou gooien. Met een man die rust of evenwicht bracht, had ik geen ervaring. Ik had de neiging om het een man enorm naar de zin te maken en mezelf wat weg te cijferen, paste mijn gedrag altijd aan bij de man met wie ik op dat moment was. Hou je van dit, nou, dan doe ik dit; hou je van dat, dan doe ik dat. De vraag was altijd of ik met zijn tekortkomingen kon leven, want elke man heeft tekortkomingen. Hoeveel kun je aan? Dat vond ik af en toe lastig. Maar dan dacht ik weer: het gaat toch om liefde, je moet van iemand houden, ongeacht wat. Terwijl het toch wel prettig is als die ander ook van jou houdt.”
Hoe lang duurde het dan voor je erachter kwam dat dat niet zo was?
“Soms vrij lang. Ik heb weleens anderhalf jaar achter een man aangelopen die mij wel aandacht gaf, maar niet eens wilde zoenen en ook niet hand in hand gezien wilde worden. Ik had toch wel eerder in de gaten moeten hebben dat het niks zou worden.”
Als hij niet wilde zoenen, wat wilde hij dan wel?
“Hij wilde wel met me mee naar het theater, stukken fietsen, stukken wandelen, kletsen in de kroeg, naar de film. Hij wilde me wel vaak zien, en hij was ook beschikbaar maar uiteindelijk dus helemaal niet. Terwijl ik toch de ware voor hem was. Ik vond het zo onbegrijpelijk dat hij maar niks wilde. Er gebeurde ook iets heel raars. Ik zei na een lange tijd van hopeloos hunkeren dat ik hem leuk vond, in de verwachting dat hij er dan een eind aan zou maken, maar in plaats daarvan zei hij: ‘Ik hou ook heel veel van jou!’ En vervolgens wilde hij nog steeds niet zoenen of mijn hand vasthouden. Toen raakte ik helemaal in de war.
“Uiteindelijk ben ik er maar mee gestopt en heb ik me meteen in een nieuw avontuur gestort. Dat werd een overdrijving van wat me al overkomen was. Nog een schepje erbovenop. Zo iemand die zich te pletter schrok dat hij een relatie had. En er totaal niet van kon genieten en het eigenlijk ook helemaal niet wilde. Dus was ik blij toen ik uiteindelijk alleen was. Ik had echt geen zin meer in een man.”
En toch zette je een advertentie.
“Voor die advertentie had ik nog een boek geschreven, Ik ontmoette een man, allemaal korte verhalen die beginnen met de zin: ‘Ik ontmoette een man die…’ Ik had daarin alle ervaringen van me af geschreven, en daardoor kreeg het een therapeutisch bijeffect.”
En voor dat boek ben je nu genomineerd voor de Academica Literatuurprijs 2011.
“Ja, samen met vier anderen. Op 22 september wordt bekend gemaakt wie hem gewonnen heeft. Het is een debuutprijs.”
Waarom ben je een roman gaan schrijven?
“Het is heel raar gegaan. Ik had een literaire uitgever voor mijn stripboeken, en toen heb ik een boek zonder plaatjes gemaakt. Ik heb het heel stoer naar mijn redacteur gemaild en gevraagd of hij er even naar wilde kijken. Dat heeft hij gedaan en hij vond het leuk genoeg om uit te geven. En nu sta ik dus al sinds maart op de shortlist.”
En nadat het boek was uitgekomen, zette je die advertentie?
“Ook nadat ik een spirituele cursus had gevolgd met zwijgdagen.”
Wat is dat voor cursus?
“Dat is een cursus die ik al wat langer volgde, en dit was een tweede variant. Het zijn ademoefeningen en yoga, het heet ‘Art of living’. Deze tweede variant duurde een midweek, waarvan twee zwijgdagen.”
Wat is het doel?
“Sober leven, je fijn voelen. Op zoek naar een geluksgevoel.”
En je moest dus twee dagen zwijgen?
“Ik vond het eigenlijk veel te kort. Ik wilde graag dat ze wat langer hun bek hielden. ‘s Avonds was er wel een soort samenzang, maar je mocht niet praten. We waren met een stuk of zestig mensen. Het fascinerende is dat mensen zich op een andere manier gaan gedragen en bewegen. Ik zelf ook. Normaal glimlach ik naar mensen, haast verontschuldigend, maar op het moment dat je weet dat je gaat zwijgen, doe je geen moeite om je vriendelijker voor te doen. Je krijg je een soort kuddebeweging. Je loopt als een soort dier langs het ontbijtbuffet en je kiest een plek uit waar je kan zitten, een territorium. Zo kan je veel beter zien of het goed of slecht met iemand gaat. Ik vond het heel mooi, al vond ik het wel lastig toen ik merkte dat iemand het zwaar had. Dan weet je niet goed wat je moet doen. Wat het vooral opleverde, die cursus, was dat ik daarna nergens meer bang voor was. En dat ik ook dankbaar was voor alles. Ik was niet meer bang voor het idee van een man in mijn leven. Ik bedacht dat het ook gewoon leuk zou kunnen zijn. Dat gaf mij ook de moed om die advertentie te plaatsen.”
Waar was je nog meer niet meer bang voor?
“Om dood te gaan bijvoorbeeld. Dat had bij wijze van spreken ter plekke kunnen gebeuren, met een glimlach.”
Doodsangst is wel een van de normaalste angsten.
“Ik had dat toch al niet zo, maar na die cursus helemaal niet meer. Ik was bezig met het wonder van het leven; alles vergaat en bloeit weer op. Je kan je overleveren aan de schoonheid van alles. Dat ben ik daarna heel uitbundig gaan doen. Genieten en je verwonderen, bijvoorbeeld over de eerste de beste hond die ik tegenkwam. Ik zou het misschien weer eens moeten doen.”
Maar uiteindelijk zette je die advertentie. Wat voor brieven kwamen er op?
“Een paar heel aardige. Maar hij, mijn vriend dus, sprong eruit. Vanaf het moment dat ik hem terugmailde, bleef hij ook achter elkaar mailen. Eigenlijk nog voor ik met iemand anders contact had gehad, had hij al zes brieven geschreven. Dus ik was met hem veel sneller van start gegaan, en hij zorgde voor een voorsprong. Na ongeveer drie weken mailen en bellen kwam het afspreken.”
Wat is het verschil tussen deze man en de voorgaande mannen?
“Het is de eerste man die onvoorwaardelijk voor mij kiest. Dat heb ík wel gedaan voor andere mannen, maar dat was niet wederzijds. Mannen kunnen wel van je houden, maar ze moeten ook voor je kiezen. Dat vinden we allebei belangrijk, dat het onvoorwaardelijk is.”
Het Haagse restaurant Max heeft tegenwoordig ook een filiaal in Amsterdam. Nog slechts een paar maanden open en nu al vaak helemaal vol. Komt misschien door de uitstekende keuken en de vriendelijke bediening. Niet zo’n uitgebreide kaart, waardoor je ook niet lang hoeft te twijfelen. Beiden namen we het menu van 29 euro. Gerrie had als voorgerecht een pakketje van gebakken champignons, groene asperges met witte wijnsaus en truffelpesto, en als hoofdgerecht in bananenblad gestoomde zeebaarsfilet met Indonesische citroengrasdressing en basillicum. Ik nam als voorgerecht crpe van krokant rijstpapier met salade van Balinese kipcurry en als hoofdgerecht Mama Max’ ouderwets rundersmoorvlees met rode curryroomsaus. Als nagerecht koos Gerrie voor de Brandy Alexander, een dessertcocktail van cognac, room en Kahlua, en ik nam het bananentaartje met kokos-rumsaus en een bolletje ijs. Het klinkt lekker en het was ook lekker. Max krijgt negen HP’jtes.
