Spring naar de content

Sorry, man

Niets zo vertederend als een man die even zijn harnas aflegt.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

“Ongelukkige communicatie,” praatte de televisiepresentator rechts van mij Mark Rutte afkeurend na. “Slappe bewoordingen, man.” Het was vorige week dinsdag en we keken naar het sorrymoment van onze premier. “Daarmee ontkracht je meteen je excuus,” analyseerde de bekende acteur links van mij. “Hij kijkt weg, heeft zijn armen over elkaar, lacht op de foute momenten.” “Hij had moeten zeggen: ‘Ik heb het verkeerd gedaan, verkeerd geformuleerd.'” “Zo komt-ie er niet meteen mee weg.” Ze schudden hun hoofd en wierpen een blik op het mijne, dat heel vragend stond. “Mannen weten tegenwoordig alles van sorry, man.”

Ik had me erg op het spijtmoment verheugd. De headlines over Rutte die zijn excuses ging maken over de onduidelijkheid rondom de steun aan Griekenland waren vergezeld gegaan van ooit toevallig geschoten perfecte mea culpa-foto’s. Het gezicht wat bleek en licht schuin gekanteld, de armen naar de hemel geheven. Eén blik daar op en ik was al gesmolten als een pot Nutella in de zon. Niets zo vertederend, zo hartverwarmend als een man die even zijn zachtheid laat prevaleren, even zijn harnas van stoer zijn, en krachtig, zelfverzekerd, aflegt voor een kwetsbaar moment om zijn besef dat hij een fout heeft gemaakt kenbaar te maken. Ach, en waar hebben we het dan nog over – een vergissinkje van 50 miljard. Iedereen kan een foutje maken! Je ziet toch dat zijn lipje trilt?

Het publieke mannenexcuus is een beproefde methode geworden. Een trend onder gestruikelde politici, doping gebruikende sporters, volkerenmoord plegende instituten, gewelddadige popsterren en vreemdgaande golfers. Bill Clinton, de Katholieke Kerk, Thomas Dekker, Chris Brown, Tiger Woods, Mark Rutte. Je telt niet meer mee als je geen sorry hebt gezegd op tv. Vrouwen zien we veel minder op de knieën vallen. Omdat ze nog steeds minder publiekelijk opereren (en beter zijn in heimelijk vreemdgaan). Maar ook omdat mannen de psychologische verlies-connotatie die aan spijt be-tuigen hangt kunnen losweken, en vervangen door het uitzicht op persoonlijk gewin. Je ongelijk bekennen en betreuren, al is dat misschien gespeeld, is een kleine prijs voor het behoud van je kabinet/sponsoren/platencontract. (Voor vrouwen is dit moeilijker: mijn sorryweigering begint al bij de schuldbelijdenis in de kerk).


“Mannen doen dat thuis, sinds de seksen zijn genivelleerd, precies hetzelfde,” vertelden presentator en acteur. “We gebruiken het excuus als effectbejag. Zeggen vaak sorry, veel vaker dan vrouwen, om van jullie gezeik af te zijn. Uit pragmatisme. Relaties zijn net politiek: geven, nemen, compromissen sluiten.” We keken naar een verongelijkte Ronald Plasterk. “De oppositie is als een vrouw,” mijmerde de presentator. “Zeurderig, maar met de juiste tactiek uiteindelijk wel te vermurwen.” “Rutte moet gewoon nog een lief briefje sturen,” zei de acteur. “Dan komt alles goed.”

Onderwerpen