Kamikazegitaristen

“I’ve been rolling past the seas, wondering where my friends are going, and wondering why they didn’t take me.” Zing deze regels net zo monotoon hypnotiserend als Bob Dylan dat in de jaren zestig deed en denk er een band bij die klinkt als een grande routière die over de snelweg zoeft. Het zijn twee simpele foefjes om de muziek van The War on Drugs in je hoofd te laten klinken. En o ja: echo, heel veel echo. Wie denkt dat dit een denigrerende omschrijving van het album Slave Ambient is, heeft het mis: The War on Drugs genereert op zijn derde album een hallucinerende ervaring waaraan geen pilletjes te pas hoeven te komen. Er vallen veel vergelijkingen te maken – Dylan meets Eno meets My Bloody Valentine meets Sonic Youth. Maar ook al lijken de heren vijftig jaar rock nauwgezet te willen samenvatten, ze slagen er toch in om voornamelijk te klinken als zichzelf. De band ontstond toen Kurt Vile en Adam Granduciel in 2003 op een feestje hun wederzijdse liefde voor Dylan ontdekten. Ze gingen samen songs schrijven, een bezigheid die uitgroeide van hobby tot een echte band. Een band, zo horen we, die kan klinken als een legertje kamikazegitaristen, maar in een song als Black Water Falls dylanesker klinkt dan Dylan zelf.