Net nie, Lenny

Goeie liedjes komen niet zomaar uit de lucht vallen. Of misschien juist wel, maar dan meestal niet op het moment dat je ze nodig hebt; de muze laat zich nu eenmaal niet dwingen. Lenny Kravitz moet voor en tijdens de opnamen van Black and White America een fiks aantal malen smekend omhoog hebben gekeken. Vergeefs, zo horen we op zijn nieuwe album. De meeste songs mogen dan degelijke soul-, funk- en retrorock-pastiches zijn, maar de opwindende riffs en verslavende hooks die de muziek van Kravitz’ idolen zo onweerstaanbaar maakten, blijven bij hem steken in de goede bedoelingen. Oké, hij gaat indrukwekkend van start met de door The Temptations geïnspireerde titelsong – scheurend koper, huilende saxofoons, niks mis mee. Ook nummertje twee, de rocker Come On Get It knalt er nog behoorlijk in, maar daarna rijgt Kravitz zo veel clichés fantasieloos aan elkaar dat verveling en irritatie toeslaan. Het komt nog even goed bij Life Ain’t Ever Been Better Than It Is Now, veruit de beste song van het album, waarin James Brown, Talking Heads en Defunkt de handen ineen-geslagen lijken te hebben. Het betere jatwerk als hoogtepunt van een album, dat is eigenlijk wel een beetje triest. De muze wil eerst bloed, zweet en tranen zien voordat ze haar inspiratie op een artiest laat neerdalen. En dat zijn nu juist de drie elementen die op Black and White America nagenoeg ontbreken.