Gezond verstand
Het gaat hier ter redactie behalve over ons werk over van alles en nog wat; wij zijn ook maar gewone mensen. Maar deze week gingen vaak de woorden journalistieke verantwoordelijkheid, ethiek en heksenjacht over tafel. Ik wil u niet onthouden waarom dat was.
We publiceren in dit nummer een verhaal (op pagina 28) over een zelfverklaard pedofiel die al jarenlang een kindermiddag voor een denksportvereniging organiseert. Redacteur Mark Traa stuitte op het gegeven en ging, zoals een goed journalist betaamt, bij de man zelf en bij het bestuur van de denksportvereniging informeren. Of dit nou wel zo’n goed idee was, en of de ouders van de kinderen die de man iedere vrijdagmiddag begeleidde wel op de hoogte zijn van zijn geaardheid. Niet zo gek, als je weet dat de pedofiel eerder publiekelijk (in een documentaire en in een stuk in een ander blad) verklaarde dat hij genot haalt uit simpele aanrakingen en – enfin, leest u het verhaal straks.
Vraag is: hoever mag en moet je als tijdschift gaan bij het publiceren van dergelijke verhalen? Want we leven in een tijd waarin zulke artikelen snel tot heksenjacht leiden, tot vuilspuiterij op internet en in het ernstigste geval tot fysiek geweld tegen de beklaagde. Daar wil ik niet graag verantwoordelijk voor zijn. Uiterste terughoudendheid is dus geboden.
Maar ik vind ook dat wij als tijdschrift de verantwoordelijkheid hebben om een (mogelijke) misstand aan de oppervlakte te brengen. Ons gezond journalistenverstand zegt ons dat dat hier het geval is.
We hebben voors en tegens van publicatie afgewogen, en in de reeks aan argumenten die daarbij langskwam, was dit wel het belangrijkste: als wij niet publiceren, en over vijf jaar blijkt dat de man wel over de schreef is gegaan, vergeven wij het onszelf nooit.
Als ouder van twee kinderen zou ik wel willen weten van de geaardheid van de spelleider. Opdat ik zelf kan beslissen of ik die gok wil nemen. Wij hebben de voorzitter van de denksportvereniging nadrukkelijk gevraagd of hij de ouders gaat inlichten. In dat geval zouden wij het hele verhaal niet zo afdrukken als we nu hebben gedaan. Maar dat was hij niet van plan. Daarom rest ons niets anders dan toch maar te publiceren. Willen wij een heksenjacht uitlokken? Nee, alstublieft niet. Maar we vinden het een te grote gok om niet te publiceren.
Frank Poorthuis
@FrankPoorthuis
