Slappehapperitis
‘Zeg, wil je me niet van die kant filmen? Daar zit een pukkeltje.” Ziedaar de preoccupatie van de burgemeester van een stad waarin verschillende homoseksuelen en een Marokkaans gezin zijn weggepest, een tonnetje gemeentesubsidie in verkeerde zakken verdween en de media worden gecensureerd door, hé, de burgemeester zelf. Ik sprak schone schijnerd Aleid, ofwel ‘Faaleid’ Wolfsen enkele keren over bovenstaande onderwerpen. Eenmaal nadat mijn cameraman en ik net niet de wijk Terwijde uit waren geslagen. Daar speelt een deel van bovenstaande poblemen en beheerst de angst voor buurtterroristen het leven van de grotendeels allochtone bewoners.
“We doen alles wat nodig is.” Dat galmde het afgelopen jaar door het Utrechtse gemeentehuis als een donderpreek door de Domkerk. Tot het gerechtshof in Arnhem een andere conclusie trok. En nu heeft Wolfsen onder dwang van de publieke opinie ‘buikpijn’. Hij lijdt aan een virus dat diverse hedendaagse bestuurders plaagt: slappehapperitis.
Mismoedig keek ik de afgelopen dagen naar films over dappere onafhankelijkheidsstrijders als de Schot William Wallace, bekend uit Braveheart, en wijze opperhoofden als Red Cloud, die zijn stam in de donkerste tijden vertrouwen schonk. Voorgangers van onze huidige bestuurders blonken uit in doortastendheid, integriteit, eerzaamheid, rechtvaardigheids- en verantwoordelijkheidsgevoel. Bij Wolfsen en een hele trits andere Slappe Happers zijn die waarden helaas niet meer in de mode.
Ik zal hier niet beginnen aan het verheerlijken van de vrouwelijke heerschappij. Goed, in het Griekse rampkabinet zit maar één vrouw. En Slappe Happers kunnen een voorbeeld nemen aan de zelfreflectie van Hillary Clinton, Angela Merkel, de Jordaanse koningin Rania, Femke Halsema of de Franse Europarlementariër Rachida Dati. Maar daar kun je Ella Vogelaar tegenover zetten. En Sarah Palin. Wat sekse aangaat, moet besturen meer een zaak worden van mannelijke én vrouwelijke kwaliteiten. Meer Merkozy dus.
Niet iedere bestuurder heeft de Nobelprijs-waardige kwaliteiten van Roosevelt, het inspirerende van Martin Luther King, het hoopgevende van Obama (hoewel ook de VS niet Slappe Hap-vrij zijn; voormalig Congressman Anthony Weiner maakte dit letterlijk duidelijk door foto’s van zijn halfzachte erectie te twitteren). Niet iedereen kan een Gandhi of Mandela zijn. Maar hij/zij kan er wel naar streven.
Een burgervader, in welke vorm dan ook, moet de voogdij over zijn burgers en hun leefplezier verdienen. Soms is er een ramp voor nodig – burgemeester Giuliani van New York werd pas na 11 september Rudy the Rock. Soms, zoals in het geval van Wolfsen, is een heeeel lange oefening nodig in het tackelen van problemen. Het schijnt dat André Kuipers nog iemand zoekt om mee naar Mars te vliegen.
