Uit de kast

Het is nooit te laat om je ware gezicht te laten zien. Zangeres Margriet Sjoerdsma mag dan al twee goed ontvangen albums op haar naam hebben staan, toch beschouwt ze Drawing Circles als haar debuut, haar coming-out als popzangeres. Bewoog ze zich eerder op het vlak waar pop en jazz elkaar ontmoeten, nu heeft ze een keuze gemaakt. Drawing Circles is een echte gitaarplaat geworden. De subtiele, vaak over elkaar heen opgenomen gitaarpartijen van Martijn van Agt (Anouk) bepalen voor een belangrijk deel de muziek, muziek waarin Sjoerdsma’s liefde voor Sheryl Crow en Joni Mitchell goed doorklinkt. De plaat werd geproduceerd door Werner Pensaert, de man van K’s Choice. Zijn aanpak is naar mijn smaak af en toe net iets te weelderig, waardoor de essentie van de songs een beetje verloren gaat. In de wat ‘kleinere’ liedjes, zoals het wonderschone titelnummer of het door slechts een akoestische gitaar begeleide Isn’t it Funny, komt de breezy stem van het Sjoerdsma nog het best tot zijn recht. Op Drawing Circles zet Sjoerdsma een moedige eerste stap. Maar het volgende album mag van mij iets meer indie zijn.