Ex-it
Aaf Brandt Corstius had Arnon Grunberg, aantredend Quote-hoofdredacteur Mirjam van den Broeke had Bram Moszkowicz, Edwin de Roy van Zuydewijn had Margarita, Rebecca Loos had David Beckham en Jeroen Pauw had… tja, wie niet? De BE (Beroemde Ex) doet het mieters in de vrienden- en kennissenkring, is handig voor columns, je boekverkoop, om informatie los te peuteren, de Oranjes dwars te zitten, geld te verdienen en de sociale ladder te beklimmen. Maar met name: BE’s trekken NBW’s (Nog Beroemdere Wederhelften) aan. Succesvolle vrouwen – en mannen nog meer – houden van prominente voorgangers; die doen hun eigen waarde stijgen.
De BE hoeft niet lang je BW (Beroemde Wederhelft) te zijn om, ietwat afhankelijk van de uitslag op de Beroemdheidsschaal van Richter, effect te hebben. Een maandje of wat, soms minder, is al genoeg. Bekende namen kleven aan je als wonderlijm en resoneren tot in de eeuwigheid.
Dat ontdekte ik toen ik in mijn studententijd nu en dan wat ging drinken met Ronald Giphart. Ik had Giphart eens gered van twee vervelende corpsballen in een Utrechts café, waarna we een nachtelijke bal gehakt deelden. En in de jaren daarop de nodige biertjes. Man, die volledig platonische connectie deed het al geweldig. Meisjes wilden mijn vriendin zijn, jongens mijn vriend. De Bijna Ex leverde nog meer op, zo leerde ik daarna. De avances van een bekende voetballer en een nog bekendere Hollywood-acteur sloeg ik af. Maar de anekdotes erover, quasi-nonchi en giechelig-discreet opgedist tijdens romantische diners, deden hun werk.
Namedropping is een vak. Achteloos glimlachend een BE de revue laten passeren: goed. Je muren pontificaal versieren met fotobewijs van je jaren-negentig-affairette met een tv-presentator die inmiddels acht jaar getrouwd is: fout. Met de juiste timing, beroepsvolgorde (van witte boord naar oranje pochet gaat bijvoorbeeld lastig, leerden we van Mabel) en wat klasse zijn de mogelijkheden ongekend. Niemand die dit zo goed verstaat als Carla Bruni: van flirts met Mick Jagger en Eric Clapton ging zij via voormalig Frans premier Laurent Fabius naar – hatsa! – de Franse president. Ná het hoogbejaarde van Chirac, vóór het grijzemuizerige van François Hollande, die wellicht het roer van Sarko overneemt, en precíes toen de kans op een zwangerschap er nog net was. Als er een Nobelprijs was voor starfucken, ging-ie naar Bruni.
Zelf koos ik voor een charmante, gedistingeerde BN’er. Als BW was hij fijn: je kreeg in de moeilijkste restaurants een tafeltje, er waren leuke feestjes, en geheime tekens als hij te gast was bij DWDD. En ach ja, toen hij echte liefde vond bij een prachtige mede-BN’er, en mijn foto in de Story verscheen met het bijschrift ‘Jojanneke was het niet voor hem’, wuifde ik het onverschillig weg. Het fundament was gelegd. Obama, here I come!
