Spring naar de content

Het tonen van de beelden van Kadhafi’s dood is respectloos

Wanneer tonen we de beelden van iemands dood, of beter gezegd moord, publiekelijk op de televisie? Eigenlijk bijna nooit, uit respect voor de nabestaanden van de overledene, of omdat de beelden te gruwelijk zijn. Tenzij die overledene een malle dictator is: dan gelden opeens andere regels.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Zo waren we gisteren allemaal getuige van een in bloed gedrenkte Kadhafi, die zijn laatste levensminuten al schreeuwend en kronkelend uitzat. Eindelijk gerechtigheid, dat zeker. De man heeft meer bloed aan zijn handen dan dat er aan zijn lichaam kleefde. Maar waarom werd zijn dood van zo dichtbij uitgezonden? Volgens Marcel Gelauff, hoofdredacteur van de NOS, om de volgende reden: “In dit geval was de finale afweging, dat de nieuwswaarde te groot was om het niet uit te zenden.” Het valt inderdaad niet te ontkennen dat de beelden grote nieuwswaarde bevatten, ze vormen ‘het bewijs’ dat Khadafi niet meer leeft, een bericht dat al meerdere malen was verspreid, op basis van geruchten die later niet waar bleken te zijn.

Maar dan blijft de vraag: waarom zou je de beelden uitzenden? Zijn dood had immers net zo goed aangekondigd kunnen worden met de mededeling waar het filmisch bewijs gevonden kan worden (op de website van de NOS bijvoorbeeld). Daarmee behoud je de nieuwswaarde, en tegelijkertijd is de keuze aan de kijker; wil hij wel of niet geconfronteerd worden met de schokkende beelden? Datzelfde zou voor kranten moeten gelden, die er nu stuk voor stuk voor hebben gekozen om de foto van een hevig bloedende Kadhafi op de voorpagina te plaatsen. Mijn eigen hoofdredacteur zou de foto’s ook plaatsen, zei hij me zojuist, maar ik heb daar moeite mee.