Spring naar de content

Het leven was vurrukkulluk

Waarin men kotst op het behang en sekst op de vloerbedekking.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Vijftig jaar oud is de roman Het leven is vurrukkulluk. Het boek van Remco Campert verscheen precies een halve eeuw geleden in 1961, dat uitzonderlijke jaartal dat je op zijn kop kon zetten waarna er niets veranderde. Het antirevolutionaire jaar 1961. Dat zou meteen de allerlaatste keer zijn.

De CPNB van Eppo van Nispen heeft Het leven is vurrukkulluk (HLIV) gepromoveerd tot het nationale leesboek van 2011, in een oplage van een half miljoen exemplaren, waarvan het overgrote deel zal worden weggegeven in de landelijke Openbare Bibliotheken. De ambassadeur van het organiserende Nederland Leest, Philip Freriks, formuleert het in het voorwoord aldus: “Een roman als een welkomstdrankje. Met taal die tintelt op de tong en humor die bruist op de tong. Met onder de bubbels een heel licht bittertje.”

Die bitterheid is Freriks dus niet ontgaan. Dat komt door een aantal extraliteraire gebeurtenissen die de lezer bespaard blijven, omdat ze niet in het boek ter sprake komen. Dat olijke gebruik van ‘marie-johanna’ waaraan de artistieke jongelui in HLIV zich overgeven, ontwikkelde zich in een halve eeuw tot zinkend cultuurgoed. Nare handelswaar, uitgebaat door proleterige, criminele types. Met de kunst liep het nog veel slechter af, want die raakte in de ijzeren greep van het grote geld, van ditmaal overigens uiterst rechtschapen heren. Maar het slechtst liep het af met de vlinderachtige hoofdpersoon Panda in HLIV, voor wie de tekenares en dichteres Fritzi ten Harmsen van der Beek model stond. Fritzi overleed in 2009. Haar afkeer van het literaire wereldje was in haar laatste dagen zo groot dat ze haar uitgever, De Bezige Bij, verbood om haar werk na haar dood ooit nog uit te brengen. Gelukkig kan de lezer terecht bij Charlotte Mutsaers, P.C. Hooftprijswinnares en tevens de succesvolste epigoniste van Fritzi.


Het eerste exemplaar van de Nederland Leest-editie werd uitgereikt door de 27-jarige Alma Mathijsen, dochter van professor Marita Mathijsen. Wat zou Nederland anno 2011 zijn zonder het nageslacht van onze beroemde culturele hoofdstedelijke elite. Alma is zonder enige twijfel een Jong Talent, dat uitgegeven wordt door Neerlandse chicste uitgever, De Bezige Amsterdamse Bij. Hoofdpersoon Panda had over dit soort tiepjes haar eigen gedachten. “Ik ben trouwens niet een van die ambitieuze meiden (-) die, als hij het niet hoort, Wim tegen Wim Sonneveld zeggen en die met iedereen in bed stappen die iets te betekenen heeft, alleen omdat hij iets te betekenen heeft. Ik zit zelden of nooit bij Américain en ik ga nooit naar premières en ik ben geen jong talent en ik wil ook nooit een jong talent worden.”

De toespraak van Het Jonge Talent was redelijk onverstaanbaar door een hardnekkige Gooise r, maar naar wij begrepen was zij erg ‘vejliefd op Jemco’ en had zij in de geest van Panda nog vlak daarvoor een geslaagd feest gegeven in de ouderlijke villa, waarbij iedereen had ‘gekotst op het behang’ en ‘gesekst op de vloejbedekking.’ Very vujjukkulluk indeed.