Waarom de Syrische oppositie zwijgt

Vroeg je begin dit jaar de eerste de beste Syriër wat ‘een oppositiepartij’ is, dan haalde die nog net niet de schouders op, maar op een treffende definitie hoefde je niet te rekenen. Ook het begrip ‘democratie’ maakte weinig reacties los. Logisch: oppositiepartijen zijn in Syrië verboden sinds 1963, toen de (nog altijd regerende) Ba’ath-partij de macht greep. Serieuze verkiezingen hebben sindsdien nooit plaatsgevonden. Politiek is voor veel Syriërs niet meer dan een twee-eenheid: de Ba’athpartij en haar leider, een positie die sinds 2000 wordt bekleed door Bashar al-Assad, de zoon van de dat jaar overleden Hafez al-Assad. Dat politiek weinig Syriërs kon boeien, valt zodoende makkelijk te verklaren. Een Syrische vriend van mij verwoordde het eens treffend: “Waarom zou je je ermee bezig houden als er toch niets verandert?”

Maar die tijd is definitief voorbij, zo ontdekte ik twee weken geleden tijdens een undercoverreis naar Syrië. Sinds in maart de eerste onlusten uitbraken in het land, is politiek opeens het meestbesproken onderwerp aan de keukentafel. Iedere Syriër heeft er tegenwoordig een mening over, en voor het eerst komt daarin ook het woord
‘oppositie’ voor. Daarmee wordt voornamelijk ‘de man in de straat’ bedoeld, want namen als Haitham al-Maleh, Haitham Manaa, Farah Atassi, Radwan Ziadeh – zwaargewichten in de ondergrondse oppositie – zeggen de gewone Syriër doorgaans niets. Hoe kan het ook anders: deze mensen hebben nooit toegang gekregen tot de staatsmedia, laat staan dat ze de mogelijkheid hadden op een andere wijze hun ideeën openbaar te maken. Allemaal zijn ze onderdrukt, geïntimideerd en gevangen gezet. Sommigen hebben jaren in duisternis doorgebracht.

Lees het hele artikel in de HP/De Tijd van deze week.

Zie ook:
– Undercover in Syrië (deel 1)