Kreukelhoofd
Behalve zijn vrouw en kinderen zijn er waarschijnlijk weinig mensen die Wim Kok ooit in een trui hebben gezien. Ik behoor tot de gelukkigen en was er getuige van tijdens een lange vlucht van vliegveld Eindhoven naar een legerbasis in het Pakistaanse Islamabad, waar de toenmalige premier op visite ging bij Pervez Musharraf. Dat was een van de verlichte dictators in enge landen met wie Nederland van George Bush ineens vriendjes moest worden na de aanslagen op de Twin Towers.
Kok zat er wel mee in zijn maag. In de krant waar ik voor werkte citeerde ik hem als volgt: “‘Dat meneer Musharraf op een bijzondere wijze aan de macht gekomen is, weten we,’ zegt Kok. ‘Maar er is geen reden te veronderstellen dat Pakistan zich niet houdt aan terugkeer naar democratie.'”
Eenzelfde soort ongemak straalde Kok die nacht ook uit in het legervliegtuig waarmee we naar Pakistan vlogen. Hij had nog de luxe van een geïmproviseerd bed gekegen in een met tentdoek afgeschermd hokje. Wij, eenvoudig persvolk en ambtenaren, zaten een lange nacht tegen de wanden van het Hercules-transportvliegtuig gegespt. Toen de premier van Nederland, uit dat geïmproviseerde slaapkamertje kwam, zag ik voor het eerst een echt oude man in hem. En vooral de niet-premier. Dat had niet alleen te maken met een slechte nachtrust, en zijn daardoor verfomfaaide en chagrijnige kreukelhoofd, maar vooral met de trui die hij droeg. Het beeld dat ik van hem had is sindsdien nooit meer hetzelfde geweest.
Als u voorbij de cover van dit nummer bent gekomen (en ik moet zeggen, ik zit er nog geregeld dromerig naar te staren) en doorbladert, zult u zien dat we een paar stevige verhalen hebben gewijd aan de trui en wat-ie met de mens doet. Ja, er zijn belangrijker zaken op de wereld (daarover ook in dit blad). Maar van HP/De Tijd mag u verwachten dat we u af en toe ook even meenemen naar minder gebaande paden voor de geest. Ik beveel ze u bij dezen van ganser harte aan.
@FrankPoorthuis
