Niet vergeten
In 1995, zestien jaar geleden, werd besloten tot de aanleg van de Betuwelijn. De Engelse effectenhandelaar Nick Leeson richtte de Barings Bank te gronde. Ajax, jawel, behaalde zijn laatste Europacup (dat het de aller- allerlaatste was mag je gezien de ontwikkelingen van nu wel bevroeden), en in het Japanse Kobe vond een zware aardbeving plaats. U zult zich die gebeurtenissen allemaal nog wel herinneren, de ene wat vager dan de andere.
1995 was ook het jaar dat Nederlandse militairen in voormalig Joegoslavië de enclave Srebrenica, met duizenden gevluchte Bosnische moslims, moesten verdedigen, en uiteindelijk werden overrompeld door de Servische militairen van Ratko Mladic. Zit ook ergens in uw geheugen. En waarschijnlijk staat daar in uw hoofd ook het zinnetje bij: dat weten we nu wel.
Kan ik me voorstellen. De beelden van een proostende Karremans en Mladic, de mannen die van de vrouwen en kinderen worden gescheiden, de krantenkoppen over de duizenden afgeslachte mannen. Het filmpje waarop Willem-Alexander een biertje drinkt met onze militairen. De schande die uiteindelijk toch nog over Dutchbat kwam en die pas zeven jaar later tot het aftreden van de Nederlandse regering leidde, na de publicatie van een twee vuisten dik onderzoeksrapport dat op diverse plekken in Nederland stof ligt te vergaren.
Want we weten het wel. We waren niet helfhaftig of we konden er toch niks aan doen. En als het wel zo was dat we er wat aan konden doen, dan is het misschien beter te vergeten, want er is toch niks meer aan te doen. Verder, verder maar weer. Er zijn genoeg andere problemen.
Maar dat geldt niet voor iedereen. Niet voor de vrouwen die van hun mannen werden gescheiden, niet voor de Dutchbatters die nog steeds teruggaan naar de plaats delict om het verhaal, hun verhaal proberen te begrijpen. En het geldt ook niet voor sommige journalisten die niet willen rusten tot alle puzzelstukjes op hun plaats liggen en ze echt het hele verhaal van deze humanitaire ramp kunnen beschrijven. Zvezdana Vukojevic, die voor ons het coververhaal van deze week heeft geschreven, is zo’n journaliste. Met haar Bosnische collega Eldin Hadzovic zocht en vond zij weer een paar kleine stukjes van het verhaal, dat wij nooit mogen vergeten. En dat daarom, als wij daar aanleiding toe zien, nog steeds een coverstory in HP/De Tijd kan en moet zijn. Zo’n blad zijn wij graag.
@FrankPoorthuis
