Open brief aan Guusje en de makers van Dit is mijn lijf
Sinds gisteravond 21.30 word ik achtervolgd door de beelden van het rulle geslacht van Guusje. Heeft u haar gezien? Ze had een hoofdrol in de laatsvertoonde aflevering van Dit is mijn Lijf, op RTL4. Een programma dat een keur aan ‘medische problemen’ op plastische en expliciete wijze de revue laat passeren. Onder het motto: ‘Je hoeft je toch nergens voor te schamen’ lopen patiënten spontaan (zo wordt dat tenminste gepresenteerd) de rondrijdende behandelbus in om de dokter te zien. De patiënten laten zichzelf en hun gebreken open en bloot filmen. En omdat het hier over ‘medische problemen’ gaat, worden de grenzen van wat ‘kan’ op prime time televisie nog maar eens opgerekt.
Zo ook bij Guusje. In de intro van het programma zien we Guusje met een rode jas en een witte sjaal eerst een stukje wandelen en een beetje mijmeren. Guusje is een stevige Hollandse deerne, met een bolle toet en appelwangen. Dan zit ze bij Dr. Felix in de bus en mogen we horen dat ze minder seks heeft dan haar ouders, en dat haar huidige vriendje groter geschapen is dan de vorige. Dr. Felix zegt dat dat belangrijke informatie is. Guusje heeft namelijk pijn bij het vrijen.
Ze heeft de woorden ‘pijn’ en ‘vrijen’ nog niet uitgesproken of we zien haar op de onderzoekstafel zitten en de benen spreiden. Dr. Felix zet er een lamp op en samen bespreken ze de vagina van Guusje. Toen de grote schaamlippen werden uitgedeeld, heeft Guusje vooraan gestaan. Maar de kleine zijn er helaas bij ingeschoten. Ze peuren samen een beetje in haar geslacht, op zoek naar de crux van het probleem. Alles wordt close-up in beeld gebracht (Guusje draagt hierbij lichtblauwe nagellak). Dan worden Guusje en dr. Felix onderbroken. Cliffhanger! De omroepstem: “Zometeen onderzoekt Dr. Felix de uitgescheurde vagina van Guusje.”
En inderdaad. Als we na wat teruggetrokken tandvlees, wat ruim in het vel zittende oogleden, etterbuilen in een behaarde vrouwenoksel én reclames weer terugkomen bij het geslacht van Guusje, heeft dr. Felix er net een kleine eendenbek ingedaan. Dat benadrukt hij nog maar even. Een kleine.
Er volgt een recensie. De poes van Guus bevat voldoende afscheiding, maar door wat littekenweefsel (ten gevolge van uitscheuring) is de boel minder elastisch dan gewenst. De camera zoomt in op een caleidoscoop aan roze tinten in haar geslacht. Dan mag ze zich aankleden (dat wordt overigens wél onscherp in beeld gebracht). De conclusie van dr. Felix: Guusje kan goed praten over haar seksuele problemen. Ze lost het ook al goed op met haar vriendje door rustig aan te doen. Naar een seksuoloog sturen, heeft geen zin. En eigenlijk kan dr. Felix er zelf ook niets aan doen. Hij wil haar doorverwijzen naar een gyneacoloog voor een second opinion. Om te kijken of er misschien een ingreep of zalfje is waarmee ze geholpen zou zijn. Guusje knikt begrijpend.
Begrijpend? BEGRIJPEND?! Guusje! Je bent net zo stoer geweest om de benen te spreiden en een cameraploeg je geslacht te laten filmen. Je bent waarschijnlijk die behandelbus ingelokt met de punchline: “Door openheid over jouw problemen te geven, help je anderen die in hetzelfde schuitje zitten.” En je realiseert je nog niet dat over vijftig jaar je kleinkinderen zich afvragen wat je bezielde. Dat ze de doos van oma hebben gezien op Youtube. En dat de dokter niet eens vroeg waarom het daar zo was uitgescheurd.
Dat besef kreeg je misschien pas na de uitzending. Toen je zelf zag hoe je je met een kluitje in het riet hebt laten sturen door dr. Felix en zijn team, die je voor jouw schaamteloze openheid terugbetaalden met een schamele doorverwijzing. Daarom, beste Guus: ik zou dat niet pikken! Ik zou een schadevergoeding eisen, omdat dit nooit uitgezonden had mogen worden. Omdat je niet wist waaraan je begon. Omdat de makers hebben geroken dat ze aan jouw geslacht een mooie cliffhanger en fijne kijkcijfers zouden overhouden.
En omdat ik, de kijker die niet weg kon zappen, ook de plaatsvervangende schaamte (die ik toch heb gevoeld ondanks dat dit allemaal onder het kopje ‘medisch’ valt) wil kunnen wegslikken in de wetenschap dat je in ieder geval met je probleem geholpen bent.
