Dezelfde opwinding als destijds met de maanlanding
Zoonlief van net vier vraagt zich af of wij de poep op onze kop kunnen krijgen van astronaut André Kuipers en de zijnen als die nodig moeten. Ik heb hem kunnen geruststellen dat dat niet het geval is en dat hij veilig op straat kan spelen (dat doet hij nog, als een van de weinige uit de buurt).
Vanmiddag zit hij binnen, met de rest van de familie, om te kijken hoe Kuipers contact gaat maken met het ruimtestation van de ISS. In het zalige besef dat de kerstvakantie is begonnen, drinken we warme chocolademelk. Hopelijk valt er buiten misschien nog wat sneeuw. De open haard gaat hoe dan ook aan.
Ik ben van de generatie die de maanlanding in 1969 heeft meegemaakt van de Apollo-11. Mijn vader haalde mij midden in de nacht uit m’n bed om min of meer live getuige te zijn van deze zeldzame gebeurtenis. Daaraan moet ik dezer dagen af en toe denken, al valt de prestatie van Kuipers en de zijnen in het niet bij wat Neil Armstrong en Buzz Aldrin destijds verrichtten. Maar mijn jongens vertonen dezelfde soort opwinding over wat ze voorgeschoteld krijgen als ik destijds. De opwinding over het onvoorstelbare avontuur dat Kuipers beleeft, ergens honderden kilometers boven ons, dat dat echt gebeurt en rechtstreeks is te volgen, notabene op prime time kindertijd. Goed dat de publieke omroep dat allemaal uitzendt.
Nu we toch aan het complimenteren zijn geslagen: gisteravond bekeek ik op National Geographic een programma over de ISS. Geweldig. Zo actueel, zo toegankelijk, zulke prachtige beelden en animaties. Van de kranten noem en roem ik de Volkskrant, of eigenlijk ruimtevaartdeskundige Govert Schilling, die zo alert was een staatje te maken van dagen en tijdstippen waarop de raket van Kuipers is te zien, als het tenminste onbewolkt is. Wij volgen dat lijstje trouwhartig, tot nu toe zonder resultaat, want dat verdomde weer is een beletsel.
Laten we hopen dat Kuipers en de zijnen vanmiddag erin slagen contact te maken met het ruimtestation, en nog niet heb ik deze woorden opgetikt of ik moet denken aan die eveneens live op televisie uitgezonden catastrofe met de Challenger in 1986 die bij terugkeer naar de aarde explodeerde en uiteenviel als de eerste de beste vuurpijl. Schokkende, onvergetelijke beelden die ook zonder aanwezigheid van kinderen, me naar de strot grepen.
We eindigen weer vrolijk: voornoemde zoon, toch al erg geboeid door het kerstverhaal, wil weten of André Kuipers de hemel kan zien.
