Wraak van een gek
Het eerste hoofdstuk is een soort trailer. We zien een brandend Rotterdam, flitsen van de actiescènes die tot de grote ramp hebben geleid, en een raadselachtige hoofdpersoon die terugkijkt op wat hij heeft aangericht. Het kost weinig fantasie om de dreigende strijkers erbij te denken.
De nieuwsgierigheid naar wat er nou allemaal is gebeurd, wordt ondermijnd door de nadruk die Mischa van Vlier legt op de collectieve waanzin. Voor wie het gemist had: het land staat op z’n kop als nooit tevoren, dit is een ramp van internationale proporties.
Wat volgt is een verslag, in de ik-vorm, van de manier waarop de hoofdpersoon tot zijn daden is gekomen. We zien hoe hij langzaam ontspoort, hoe hij steeds meer in zijn als maatschappelijke onvrede vermomde gekte begint te geloven. Zoals elke gemotiveerde gek houdt hij zichzelf voor dat hij dit allemaal doet om zijn land, en vooral zijn geliefde Rotterdam, te zuiveren. Iemand moet het doen.
Koude grond is de debuutroman van Mischa van Vlier (1976), historicus en journalist. Gewaagder nog dan de krankzinnige plot is de bijbehorende transformatie van de hoofdpersoon. Hij begint als een geslaagde, tegen de elite aanschurkende brave burger, om als een compleet losgeslagen wreker te eindigen. Zelfs voor een ervaren romanschrijver een grote uitdaging.
Van Vlier slaagt er niet in deze omslag geloofwaardig te maken. Dat is een tikje problematisch, omdat het hele boek precies daarmee staat of valt.
Het motto van de roman is een uitspraak van Travis Bickle, de ik-persoon van Taxi Driver. Misschien had de schrijver die film nog een paar keer moeten bekijken. Bickles transformatie is veel minder groot dan die van de naamloze hoofdpersoon in Koude grond, en, belangrijker, de makers van Taxi Driver weten zich angstaanjagend goed te verplaatsen in een gestoorde geest. Dat lukt Van Vlier nergens. |
Mischa van Vlier: Koude grond. Meulenhoff, €18,95. Ook via ako.nl.
