Moet ik me laten intimideren door rovende pakjesbezorgers?
Een redelijke balans dacht ik gevonden te hebben, tussen al te veel onbezonnenheid en angsthazengedrag. Door het ‘Doe ik nog open?’-dilemma weet ik het echter niet zo goed meer.
Ik ben, zo durf ik te beweren, geen bangerik. Skydiven, hiken door een gebied met slangen, ‘s nachts alleen door Amsterdam fietsen. Allemaal gedaan. Tegelijk beschouw ik mezelf ook niet als roekeloos. Mijn skydive-instructeur zocht ik zorgvuldig uit, tussen de slangen droeg ik hoogsluitende schoenen en een lange broek, en bij nachtelijke fietstochten door de hoofdstad houd ik mijn vriend onder de speeddial en ik mijn fietsslot van drie kilo bij de hand om uit te kunnen halen wanneer het noodlot (waarschijnlijk in de vorm van een of andere dronken gast) toeslaat.
Maar uit het dilemma dat nu voorligt, kom ik maar moeizaam.
Een vriendin vertelde me gisteren dat het aantal pakjesbezorgers toeneemt. Op zich geen probleem, zult u zeggen. Dat klopt, ware het niet dat sommige pakjesbezorgers nep zijn en erop uit om u te overvallen.
De vriendin beschouw ik als deskundig: zij is strafrechtadvocate en kent haar pappenheimers.
Het gaat zo. Er wordt aangebeld, een bezorger (met pakje, bezorgoutfit, wit busje en al) meldt zich met een bestelling voor uw buurman. U doet open (want dat doet u nu eenmaal: pakjes aannemen voor de buurman) en laat hem binnen. Vervolgens bedreigt en besteelt hij u. Overigens zijn het niet alleen pakketbezorgers die dergelijke trucs uithalen. Maar iemand zijn pincode ontfutselen of iemand bedreigen in zijn eigen huis, voelt toch als gedrag van een hele andere orde.
Mijn dilemma – hoe marginaal misschien ook – is nu: moet ik dan, in deze digitale bestelmaatschappij, helemaal geen pakjes meer aannemen voor de buren? Ik hoop ook altijd dat zij míjn pakjes aannemen, anders moet ik weer drie dagen wachten voor ik die op internet gevonden boeken of trui ergens op kan halen.
Bovendien is de deur niet opendoen toch alleen een probleem voor kwetsbare senioren?
Anderzijds vind ik zo’n pakje het risico van een overval ook weer niet waard. Maar je zo laten intimideren, voelt niet goed. En luidt het spreekwoord niet: de mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest? Plus: het aantal overvallen in Amsterdam schijnt juist te dalen. U merkt: ik ben er in dezen nog niet uit.
