Mijn Angela
Iedere week één artikel in zijn geheel op onze site. Deze week Frans van Deijl over zijn Angela. Das Mädchen is een volwassen, charmante vrouw geworden.
Ik heb een zwak voor Angela Merkel. Alleen die voornaam al, die je dus niet uitspreekt op z’n West-Fries – als ‘Ansjela’ – maar op z’n Duits, waarbij de g neigt naar een k, wat een stuk mooier klinkt. Statiger. Sommige mensen drogen verrassend leuk op. Angela Merkel is zo iemand. Foto’s uit haar jonge Oost-Duitse jaren tonen een manwijf. Later, na de Duitse hereniging, vertoont zij allengs vrouwelijker trekken. Desondanks luidde haar bijnaam ‘das Mädchen’, want een meisje bleef ze, ook toen ze aantrad als bondskanselier. Kijk naar beelden van een paar jaar geleden en je ziet een klein, mollig, verlegen vrouwtje dat altijd voorovergebogen loopt, alsof ze zich steeds wil verontschuldigen voor iets. De eurocrisis heeft haar goed gedaan. Angela Merkel staat tegenwoordig rechtop en beziet de wereld met een Helmut Schmidt-achtige blik. Niet arrogant maar zelfverzekerd: ik weet wat goed is voor Europa, heus, het doet alleen even pijn. Ik neem dat meteen van haar aan, helemaal als ze glimlacht. Soms is niet meteen duidelijk of dat een lieve glimlach is of een ingehouden valse, meelijwekkende grijns, zoals ze die tevoorschijn kon toveren wanneer voormalig premier Silvio Berlusconi in haar buurt verkeerde. Berlusconi mocht haar niet, en waarschijnlijk alleen omdat ze niet zijn type was. En mijn Angela haatte hem vooral vanwege zijn rare, infantiele uitspattingen met meisjes die haar dochters konden zijn. Onderschat haar niet, weet intussen ook Berlusconi, want als we een reconstructie uit The Wall Street Journal mogen geloven heeft donna Angela voor elkaar gekregen wat heel de Italiaanse oppositie gedurende vele jaren niet is gelukt: met één telefoontje een einde maken aan het tijdperk-Berlusconi en de installatie bewerkstelligen van de Duitsgezinde technocraat Napolitano, die de Italianen weleens wat budgettaire discipline zal bijbrengen. Met die andere mannetjesputter daarentegen, de Franse president Nicolas Sarkozy, lijkt het wel te klikken, al is dat vermoedelijk vooral van haar kant. Sarkozy lijkt me zo’n slijmjurk die haar complimenteert met een nieuw roze mantelpakje en daarbij een achteloze verwijzing maakt naar Jackie Kennedy, en hij zal haar steevast bij de begroeting een kushandje geven. Hij laat haar vrouw zijn, zoals good old Henk van der Meyden dat vroeger in zijn roddelrubriek in De Telegraaf kon zeggen over nieuwe affaires in omroepland. Merkel laat het zich allemaal welgevallen, maar naïef is zij allang niet meer. En als er zaken met de Fransen gedaan moeten worden, dan dicteert zij de afspraken, zet zij de lijnen uit. En onze eigen Mark Rutte, hoe beschouwt zij hem? De beelden zeggen dat ze hem aardig vindt, hem serieus neemt. Hij, die lange, kijkt toch wel tegen haar op, zal als nakomertje uit een groot gezin in haar ongetwijfeld de oudere zus, de schaduwmoeder herkennen. Dan is daar nog De Foto uit 2008, waarop Merkel te zien is tijdens een operavoorstelling in Oslo, gekleed in een jurk met een zeer laag uitgesneden decolleté, dat ons een kijkje gunt in een onvermoed en bloedstollend landschap uit de collectie van Moeder Natuur. De ietwat tuttige halsketting is voor de liefhebber de kers op de taart.
Die Angela – het zou mij niet verbazen als ergens diep in haar, ver weg van de kanselarij in Berlijn of van dat fokking Europa, een beest schuilt. Een berin, een uitgehongerde berin.
