Jawohl!
Volgens de heimatwetten van dit land kon ik weleens een allochtoon zijn, bedenk ik net. Mijn vader is namelijk geboren in het Duitse Münster. Na een aantal jaren verhuisde hij met zijn ouders naar Enschede, net over de grens, waar hij de rest van zijn leven zoekbracht. Duits was jarenlang onze tweede taal. Niet dat wij het thuis spraken, maar in de beginjaren van de televisie keken we alles op de WDR. Series als Bonanza, Rawhide, McCloud. We hadden pas begin jaren zeventig, toen de Nederlandse televisie ook Amerikaanse detectives ging uitzenden, in de gaten dat de Duitsers alles nasynchroniseren.
Mijn moeder, overigens, stamt af van een reizend marktkoopman met twijfelachtige joodse geloofspapieren. Dat u dat ook weet.
Qua raszuiverheid ga ik Wilders I dus niet overleven, maar dat terzijde. Wat ik wilde aankondigen, is dat wij – mede met het oog op de zoveelste ‘cruciale’ eurotop, op 30 januari in Berlijn – deze week een stevig aantal verhalen over Duitsland voor u hebben geschreven. Onze moeilijke buur. Althans, zo percipiëren wij Duitsland meestal, terwijl Duitsers ons land voornamelijk zien als bestemming voor een leuke korte vakantie. En als een land vol betweters – als je het ze op de man af vraagt. Zijn we ook. Hautain volkje achter de dijken. Allemaal goed geweest in de oorlog en ervan overtuigd dat we dat ook in WO III en IV gaan volhouden. Meer in het verleden levend dan we zelf vaak beseffen. Maar laat ik hier niet Bas Heijne gaan spelen. Dat doen anderen beter.
Wat ik wilde zeggen, is dat wij Hollanders steeds maar weer de wedstrijd Nederland-Duitsland spelen en dat de Duitsers al veel verder zijn. Een Weltmeister waardig. Een wereldeconomie die Europa in haar greep heeft (jawel).
Voor een goede buur weten wij verrekte weinig van hen af, realiseerden we ons. Verder dan een paar stereotyperingen komen we zelden. Dat wilden we weleens rechttrekken. We reisden naar Beieren, naar Berlijn. Op zoek naar de Duitse ziel en zaligheden. Onze knapste kop boog zich over die al decennialang getroubleerde verhouding tussen onze volkeren en hun merkwaardige gevoel voor humor. Onze politiek verslaggever uitte zijn liefde voor Angela, terwijl de muziekrecensent de kraut-rock onderzocht en wij hier in Amsterdam een paar Duitsers vroegen wat zij eigenlijk van ons vinden. Want dat blijven we altijd maar weer interessant vinden: Nederland-Duitsland.
@FrankPoorthuis
