Spring naar de content

‘We zijn raar en dat is maar goed ook’

Binnenkort verschijnt En dan nog iets, de opvolger van de bestseller Taal is zeg maar echt mijn ding. Gesprek met Paulien Cornelisse over stoplichtmannetjes, ‘lijgers’ en het verdrinken van theezakjes.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Vorig jaar stond Paulien Cornelisse in het Oude Luxor Theater in Rotterdam. Ze speelde er haar cabaretprogramma Hallo Aarde, haar tweede avondvullende cabaretprogramma. De zaal was vol, er zaten negenhonderd mensen. “Het was bijna te heftig voor mij,” vertelt ze. “Technisch gezien was ik goed bezig, ik zat er goed in en kon ook genieten van het spelen. Ze zeggen altijd dat zo’n lach vanuit de zaal komt aanrollen, en dat wás ook echt zo. Dat was gaaf. Maar toen kwam ik van het podium af en voelde het ineens heel raar: dit is dus waar je het voor doet. Ik sta hier te spelen voor negenhonderd man, maar ik ken hier niemand. Ik werd er een beetje droevig van.”
Was het te grootschalig?
“Nee, ik denk dat het vooral kwam doordat ineens alles perfect was. Ik speelde in een stad waar ik niet vandaan kwam, de zaal zat helemaal vol, iedereen vond het leuk en ik deed het goed. Precies zoals je het je altijd had voorgesteld. Dat was een soort anticlimax. Toen ik een paar jaar eerder had meegedaan aan het Leids Cabaret Festival, had ik de dag na de finale ook een depressief gevoel. Ik had niet gewonnen, dus misschien had dat er ook mee te maken, maar dan nog. Ik wilde graag cabaretier worden, en nu was ik het ook echt. Als je ergens lang naartoe werkt en voor je gevoel bereik je dat punt – al weet ik trouwens heel goed dat ik nog maar aan het begin van mijn carrière sta – dan is het ‘ernaartoe werken’ je ineens afgenomen. Dat voelde als een soort van… eh…”
Verlies?
“Ja, wel een beetje.”
Het is de laatste jaren heel hard gegaan met cabaretière en schrijfster Paulien Cornelisse (35). Na de tweede plaats op het Leids Cabaret Festival bracht ze in 2008 haar eerste avondvullende programma Dagbraken op de planken. Een jaar later kwam haar eerste boek Taal is zeg maar echt mijn ding, een bundeling van haar taalcolumns voor nrc.next en de Wereldomroep. Het werd een bestseller: er zijn al meer dan 350.000 exemplaren van verkocht. Dagbraken werd in 2010 bekroond met de Neerlands Hoop, de prijs voor veelbelovend cabarettalent, en in datzelfde jaar kreeg Cornelisse ook de Tollensprijs voor haar inzet voor de letterkunde. De reprise van Hallo Aarde wordt nog steeds goed bezocht. Haar nieuwe boek En dan nog iets staat op het punt van verschijnen.
Lees het gehele artikel in de HP/De Tijd van deze week.

Onderwerpen