Spring naar de content

Het zusje van de versierder

Precies drie jaar geleden deed een publiciteitsmedewerkster van de film An Education op het festival van Berlijn verwoede pogingen journalisten te interesseren voor een interview met hoofdrolspeelster Carey Mulligan. “Ze is echt ge-wel-dig,” hoorde ik haar keer op keer verzekeren. En daar was geen woord van gelogen. Het probleem was dat het een nieuwkomer betrof die (dus) onbekend was bij het publiek. Gevolg: de interesse van de pers voor Mulligan was nihil. In de filmjournalistiek doet zich dat vaker voor. Het valt immers niet altijd mee belangstelling te wekken voor films, filmmakers of acteurs die het beoogde publiek (nog) niets zeggen. En tegen de tijd dat ze wél bekend zijn, hebben de betrokkenen op hun beurt weer weinig trek om films van weleer op te rakelen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

De ster van Mulligan is inmiddels zozeer gestegen dat de verhoudingen zijn omgedraaid: nu zijn het de journalisten die bedelen om een interview, terwijl pr-medewerkers de boot afhouden. Dankzij sterke rollen in onder meer Drive en Never Let Me Go is Mulligan op de zogeheten A-list terechtgekomen. Binnenkort treft ze Leonardo DiCaprio als tegenspeler in The Great Gatsby. Ondertussen kunnen we haar zien schitteren in Shame.

Shame is de tweede film van Steve McQueen, een Brit die al geruime tijd in Amsterdam woont en veel indruk maakte met zijn regiedebuut, Hunger. Voor Shame heeft hij andermaal de hoofdrol toebedeeld aan Michael Fassbender. Die speelt een New Yorkse man die voortdurend op allerlei manieren met seks bezig is. Hij heeft een obsessieve belangstelling voor porno en bezoekt geregeld prostituées. Reden voor de Nederlandse media om Shame te bestempelen tot ‘een film over seksverslaving’. Die aanduiding lijkt me echter niet helemaal terecht, al was het maar omdat McQueen hier een breed palet hanteert en rechttoe rechtaan lustbeleving afwisselt met aanmerkelijk subtielere scènes die veeleer draaien om verleiding. Als realistische ‘casus’ voor een discussieavondje lijkt het door Fassbender gespeelde personage me dan ook niet bijster geschikt. Hij lijkt veeleer een staalkaart aan personages (en gedragingen) te vertolken: de kinky avonturier, de man met extreme bindingsangst, de potentiële verkrachter en de eenzame rukker, maar óók de gesoigneerde versierder voor wie de jacht belangrijker is dan de vangst.

De seksuele strapatsen van Fassbender zullen de toeschouwer ongetwijfeld bij de les houden, maar dat Shame dramatisch interessant blijft, is toch vooral te danken aan de scènes die gaan over de getroubleerde relatie met zijn labiele zuster, een prachtrol van Carey Mulligan.


Michael Fassbender wordt alom bejubeld voor de indringende wijze waarop hij deze hoofdrol vertolkt. Hij won onder meer met een Zilveren Leeuw op het festival van Venetië. En terecht. Maar wat mij betreft is het toch vooral Mulligan die de show steelt. Hoewel ze aanzienlijk minder speeltijd kreeg toebedeeld dan Fassbender, weet ze minstens zoveel indruk te maken. De manier waarop Mulligan in een nachtclub een uiterst lome en tergend trage vertolking van de Sinatra-klassieker New York, New York ten gehore brengt, zal me nog lange tijd op het netvlies (en trommelvlies) blijven staan.

Shame. Regie: Steve McQueen. Vanaf 9 februari in de bioscoop.

Onderwerpen