Ron’s Honeymoon
Mijn favoriete tv-programma aller tijden isRon’s Honeymoon Quiz. Zelden heb ik zo veel plezier beleefd als aan die beloftevolle momenten waarin de schuifdeuren opengingen, de meezingerEngelen bestaan nietwerd aangeheven, Rons heupen begonnen te wiegen en de bruidsjurken – jaren-tachtig suikerspindraken, maar ik vond ze prachtig – tevoorschijn kwamen. De tule, de nepparels, de glimmers, de pofmouwen en het overdadige kant: dat allemaal stond voor liefde, romantiek en de onvoorwaardelijkheid waaruit het huwelijk in mijn ogen bestond. Een echtverbintenis was als een romige Sissi-jurk. Omarmend, zoet en zwierend. En daarna kwam ‘lang en gelukkig’. Punt. Als een verliezend bruidspaar aan het einde van het programma in een bad van tomatensoep viel, zapte ik weg.
Met de jaren komen ontnuchtering en voortschrijdend inzicht. Maar het geloof in het bestaan van dat sprookje heeft me nooit verlaten. Het imago van het huwelijk is aan het eroderen. Scheidingen, alimentatiedrama’s, schandalen in de Kerk, het cynisme van deze tijd en de trend om meteen te kappen als je relatie even minder loopt, knabbelen aan het instituut dat tegelijkertijd zo hoopgevend kan zijn. Vooral mannen hoor ik zeggen: “Trouwen zegt me niks,” “Allemaal schone schijn,” “Voor naïevelingen'”en “Ja doeg.” Een lief die ik had verteld dat ik droomde van een ring van Tiffany’s (ja-ha, die zijn duur) bood me aandelen in de New Yorkse juwelier aan, als antihuwelijkstatement.
Wat is er mis met romantiek? Met de beloften de ander eeuwig trouw te blijven en voor elkaar te zorgen in goede en slechte tijden – al kunnen we die vaak niet nakomen? Waarom zouden we die intentie niet mogen hebben? De hoop. Het streven. Ooit was het huwelijk bedoeld om vrouwen economische zekerheid te geven. Die noodzaak is weg. Maar de hang naar bevestiging, veiligheid en bezegeling zal altijd in de mens blijven leven. Net als een tikkeltje bezitsdrang. Relatie-trendwatchers opperen dat we beter af zijn met liefdescontractjes die na een jaar of tien zichzelf ontbinden. Ik geloof dat mensen hun hele leven de kriebels kunnen houden. Ook als droompaar Heidi Klum en Seal hun scheiding aankondigen, en ja, daar heb ik om gehuild. Ik beweer niet dat het huwelijk makkelijk is. Het vergt werk, veerkracht, grootsheid en lef. Een rotsvast geloof in liefde.
Meerdere keren heb ik gedacht: dit is de ware. Het bleek anders. Maar ik wil nog altijd trouwen. Met een ring die lijkt op eentje van Tiffany’s, een jurk uitRon’s Honeymoon Quizen een koor datEngelen bestaan nietzingt. Met Ron Brandsteder als buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand, die lichtjes doorgesnoven en dus met zijn kenmerkende vaart mij en mijn prins op het witte paard naar het jawoord leidt. Misschien eindigt het allemaal in de tomatensoep met ballen. Maakt me niks uit.
