Muziek om in te verdwalen

Hoewel de jazz zich in de jaren zestig ontwikkelde tot ‘moeilijke’, intellectuele en vaak pretentieuze muziek, bleef een musicus als Miles Davis ernaar streven om de historische verbintenis met de populaire muziek niet uit het oog te verliezen. Zijn covers van hits van Michael Jackson en Cyndi Lauper, halverwege de jaren tachtig door puristen bestempeld als een knieval voor de commercie, waren dan misschien geen artistieke hoogtepunten, maar wel statements die verdere experimenten legitimeerden. In 1996 waagde niet alleen sterpianist Herbie Hancock, maar ook de Nederlandse saxofonist Yuri Honing zich aan een album met alleen maar popsongs. Star Tracks heette het album waarop Honing en zijn trio lieten horen dat de melodische kwaliteiten van onder meer Björk en The Police inspirerende uitgangspunten kunnen zijn voor creatieve jazz. Op zijn nieuwe album True toont de saxofonist wederom zijn fijne neus voor gepast repertoire. Paper Bag van Goldfrapp en Bowies Bring Me the Disco King klinken dan ook alsof ze voor dit akoestische kwartet zijn geschreven. Met zijn monumentale toon zingt Honig deze nummers woordeloos door zijn instrument. De muziek op True is als een surrealistische droom, een intrigerende stream of consciousness. Ook al is de bedacht klinkende ritmiek af en toe te stram en rigide, en zijn de thema’s van de eigen stukken soms net niet sprekend genoeg, toch is True een van die albums waar achter iedere geopende deur zich weer een deur blijkt te bevinden. Muziek om in te verdwalen dus – en dat in positieve zin.