Wie staat waar in het emancipatiedebat?
Verontwaardigde powerfeministe die niks snapt van al die Nederlandse deeltijdmoeders die hun maatschappelijke plicht niet serieus nemen en met de baby op schoot muntthee op het terras zitten te drinken.
Munttheemoeders moeten, meent Heleen Mees, hun eigen geld verdienen en de zorg delen. Zo niet, dan benadelen ze niet alleen zichzelf maar ook andere vrouwen. Mees richtte de stichting Women on Top op, die opkomt voor ambitieuze vrouwen en het aantal topvrouwen probeert te laten groeien. Met haar columns en opiniestukken roept Mees heftige reacties op. Een kritiekpunt is dat zij zelf geen moeder is en de situatie van in deeltijd werkende vrouwen niet zou begrijpen. Econoom, jurist en publicist Mees woont in New York, waar ze ook nog vicevoorzitter is van de PvdA-fractie aldaar. Journalisten als Marike Stellinga en Elma Drayer zitten ongeveer op dezelfde lijn als Mees.
Moeder van drie kinderen en zakenvrouw van het jaar 2006. Esther Raats is een lichtend voorbeeld voor Nederlandse vrouwen. In april vertrekt ze als directeur van Talent naar de Top, een stichting die meer vrouwen aan de top probeert te krijgen. Dat veel Nederlandse vrouwen parttime werken, vindt Raats pure luxe. Op zichzelf prima, maar die vrouwen moeten dan ook accepteren dat ze de top niet bereiken. Voor een stevige positie, zo meent de zakenvrouw, moet een vrouw minstens vier dagen per week werken.
Margriet van der Linden, hoofdredacteur van feministisch maandblad Opzij, is toch automatisch het boegbeeld van het feminisme. Zij introduceerde het ‘feminisme 3.0’, waarin de focus op de verdeling van werk en zorg en op de problemen rond de seksualisering van de samenleving ligt. Met oneliners als “Tuinbroeken? Ik zie ze niet meer” en de aansporing tot het benutten van ‘feminien kapitaal’ maakt Van der Linden de powervrouw bovendien vrouwelijker. De opvolgster van Cisca Dresselhuys wil af van het narrige imago van het feminisme. Er zijn nog genoeg issues, maar het kan losser. Het belerende toontje moet eraf om de jongere generatie, die daar niets van moet hebben, er weer bij te betrekken.
Nederlands bekendste verloskundige. Beatrijs Smulders vindt dat vrouwen niet mannen achterna moeten gaan door zich een slag in de rondte te gaan werken op weg naar een hartinfarct. Ze is wél voor vrouwen in topfuncties, alleen dan niet het eerste jaar na de bevalling. In die periode zijn vrouwen nu eenmaal de aangewezen kinderverzorger, aldus Smulders, die zelf directeur is van een bedrijf met zeventig werknemers.
Smulders is voor levensloopplanning. Waarom vragen we alles van de vrouwen van rond de dertig, is haar redenering, terwijl we straks tot ons zeventigste door moeten werken? Het leven gaat niet alleen om economisch belang, meent ze: dat is masculien denken. De vrouw moet zich niet aanpassen aan de masculiene maatschappij, de maatschappij moet zich aanpassen aan vrouwelijke waarden. Carrièrespreiding en zorgverlof zijn haar sleutelwoorden, zowel voor de vrouw als voor de man.
Voormalig topvrouw van de Telegraaf Media Groep. Schreef het boek Een webshop is geen carrière om Nederlandse vrouwen te helpen ontsnappen uit het ‘mutsenparadijs’. Eind vorig jaar zat Marianne Zwagerman bij Pauw &Witteman om haar boek te promoten. Daar vertelde Zwagerman dat vrouwen moeten werken en de regie over hun eigen leven moeten nemen. Daarbij is het zaak om iets te zijn tussen ‘muts’ en ‘manwijf’. Zwagerman was zelf lange tijd dat laatste en daar, ontdekte ze door schade en schande, worden vrouwen niet beter of gelukkiger van. Het juiste recept, meent Zwagerman, is de ideale mix van vrouwelijkheid en venijn. Zij noemt het ‘bloeddoddig’. Een term die we – waar zou dat nou aan liggen? – slechts sporadisch horen vallen.
Schrijver en documentairemaker die zich op actuele emancipatievraagstukken stort. Met haar film Beperkt Houdbaar zette Sunny Bergman (1972) in 2007 vraagtekensbij het huidige schoonheidsideaal, waarin maakbaarheid en plastische chirurgie een grote rol spelen. Ze raakte daarmee een open zenuw. Ook seks is voor deze dame geen taboe. Voor haar laatste serie, Sunny Side of Sex (2011), reisde Bergman de halve wereld rond om te kijken hoe het in andere culturen is gesteld met seksualiteit, liefde en vrouwelijkheid. Haar conclusie: ook het liberale Nederland, dat seksueel bevrijd lijkt, heeft zo zijn dogma’s en conventies. Bovendien is seks veel complexer en boeiender dan westerlingen dagelijks voorgeschoteld krijgen.
