Kort en goed
Haar jurkje was zo strak en kort dat het weinig had gescheeld of de organisatie had zich genoodzaakt gezien de Hollywood Bowl alleen toegankelijk te maken voor bezoekers van boven de achttien. Woorden van gelijke strekking stonden eind vorig jaar in de Los Angeles Times, en nee, het betrof geen recensie van een concert van Lady Gaga of Pink. De Chinese klassieke pianiste Yuja Wang slorpt met haar even extravagante als sexy kleding vaak zo veel aandacht op dat de critici, voornamelijk mannen, vergeten over de muziek te schrijven, een gegeven dat The Washington Post weer prikkelde tot een hoofdartikel over seksisme in de muziekjournalistiek.
Niettemin is de in dit verband relevante uitdrukking ‘veel geschreeuw en weinig wol’ niet helemaal van toepassing. Yuja Wang mag dan een van die virtuoze wonderkinderen zijn die ‘van de Chinese lopende band af rollen’, toch mag je haar spel, louter omdat het technisch zo perfect is, niet zomaar van tafel vegen. Zo bezien is het concept van haar nieuwe album, Fantasia, een gouden greep: twee handenvol encores die de 25-jarige al jaren speelt. Ze brengt Rachmaninov, Chopin en Saint-Saëns met vuur, en ja: in toegiften, wanneer het publiek toch al op de stoelen staat, mag je best een beetje epateren. En epateren doet ze: soms binnen de grenzen van het toelaatbare en soms, net als haar jurkjes, er net iets overheen.
