Pro-zak
‘Hier,” zegt de gynaecoloog, “Prozac. Niet omdat je gek bent, hoor.” Ze kijkt me aan met een wat-ben-jij-een-gek-meisje-blik. Ik zit bij de dokter omdat ik, net als veel vrouwen, al jaren overdreven last heb van het premenstruele syndroom. Oftewel: van je verrekte klote voelen voor de ongesteldheid begint. Het lijkt mij zinvol eens een hormoonspiegelonderzoek te laten doen – in de Verenigde Staten een normale zaak – waarna rommelende hormonen met de juiste preparaten in het gareel kunnen worden gebracht. Weg leed.
“Nee zeg, daar doen wij in Nederland niet aan,” zegt de gynaecoloog meteen met een vies gezicht. Ze wijst naar een Prozac-verpakking op haar computerscherm en somt monter op: “Een enorme libidokiller, dikmaker, emotie-afvlakker, het is verslavend, kan op allerlei manieren je hormonen negatief beïnvloeden, en het wordt normaal voorgeschreven bij zware depressies. Maar je PMS is weg!” Ik bedank.
Ik was al bij een kruidenman geweest die mij middels een wichelroede kon vertellen dat een dieet zonder suiker, alcohol, zuivel, vlees, vis en koolhydraten hormonale wonderen zou doen. Hoe je moest overleven als je niet van ei houdt, wist hij niet. Ik had het gezocht in yoga en bracht uren door in kopstand, schouderstand en de Ustrasana – ik kreeg daarvan vooral een heel rood hoofd. In chocola – werkt tien minuten. In teunisbloemolie – ik ben resistent.
Ik fiets naar huis en heb medelijden. Met tergend langzame caissières, de kat van de buren, mensen die te links op het fietspad fietsen, mensen die zeggen dat ze ‘vegetarisch’ zijn terwijl ze ‘vegetariër’ bedoelen, die te langzaam optrekken voor een stoplicht, gggoe-ie-mor-ru-guh naar je tetteren op straat, in hun neus peuteren waar je bij zit, in je aura staan, gelijk hebben en ik niet. Medelijden met iedereen die gedrag vertoont dat ik zacht gezegd niet tolereer in die week per maand dat ik me zo verrekte klote voel. En nog wel het meest met de man in het algemeen.
Want aan het einde van de dag krijgt onze geliefde de volste hormonenlaag. Roepen wij hem toe dat hij de vreselijkste rotzak is die de wereld ooit heeft moeten aanschouwen. De schuld is van alle malaise des levens. Niets van ons begrijpt. Dom is, en ook erg stom. En hij blijft rustig voor ons staan. Mijn vriend, bij vlagen een wijs man, houdt mijn cyclus stiekem bij in een boekje. Die ene week zoekt hij dan geen ruzie, kookt hij, masseert mijn nek, kijkt tijdens Studio Voetbal met mij naar Sex and the City en slikt, terwijl ik hem uitmaak voor zak (standaard), mijn geraas met een biertje weg.
“Waarom nemen ze in dit rotland hormonen niet serieus?” snik ik thuisgekomen tegen hem. “Ik ga toch niet aan de Prozac?!”
“Ach liefje, je hebt toch iets wat beter werkt?” Hij wijst op zichzelf. “Hier, je eigen Pro-zak.” Dan hou ik zo van mannen.
